hoofdstroom

'Is Bob Dylan mainstream geworden?' vraagt Bert gekscherend via de e-mail. Bij zijn vraag heeft hij enkele links toegevoegd. Kleding-verkoper H&M heeft Dylan gevonden en doet er zijn voordeel mee. Zo biedt deze winkelketen in haar online winkel een T-shirt met daarop een foto van Dylan aan (zie hier). Wanneer ik 'mevrouw Tom' de afbeelding op de site van H&M laat zien, zegt ze gelijk 'die moet je hebben'. Ik ben daar nog niet zo van overtuigd. Ik draag eigenlijk nooit T-shirts met daarop de beeltenis van Dylan. Dat is gewoon niet zo mijn ding.
Maar dat T-shirt stuurt me wel terug naar een oude vraag waar ik nog steeds geen antwoord op heb gevonden. De foto op het T-shirt van H&M is gemaakt tijdens dezelfde fotosessie als de foto die is gebruikt voor de hoes van de Nederlandse persing van de single 'Like a rolling stone'. Ik vraag me al tijden af wie de fotograaf is.
Dat dit niet de eerste keer is dat H&M Dylans portret op een T-shirt verkoopt, blijkt uit de andere link die Bert mij stuurde (zie hier).

Om de vraag van Bert te beantwoorden: Dylans portret lijkt mainstream - met dank aan H&M - te worden, maar Dylans muziek zal wel altijd buiten de mainstream blijven vallen. De muziek vraagt een investering van de luisteraar die niet bij mainstream past.
Idioot is het wel, een Dylan-shirt in de internetwinkel van H&M tegenkomen.

Vanochtend viel de nieuwe aflevering van fanzine The Bridge door de brievenbus. Met een pot koffie binnen handbereik heb ik 'm inmiddels geheel gelezen. Vooral het artikel over de foto's op de hoes van Blonde on blonde sprak me erg aan. Daarnaast mag het artikel waarin een herwaardering voor het album Dylan naar voren komt, zeker niet overgeslagen worden.
Ik heb lange tijd niet zo'n hoge pet op gehad van Dylan. Dat is mijn fout, zo heb ik een tijdje geleden moeten constateren. Nee, Dylan is niet het beste album uit Dylans oeuvre en het behoort zeker ook niet tot mijn tien favoriete albums, maar dat Dylan veel beter is dan de reputatie van dit album doet vermoeden, staat voor mij wel vast. Dat ik Dylan meer ben gaan waarderen, komt vooral doordat ik een tijdje geleden een exemplaar van de eerste Amerikaanse persing van dit album op de kop wist te tikken. Deze persing klinkt zoveel beter dan bijvoorbeeld de Nederlandse persing of de cd-persing, dat ik best durf te stellen dat ik Dylan eigenlijk nooit gehoord had voordat ik deze Amerikaanse persing hoorde.
Dit is niet de plek of het moment om daar al te zeer verder op in te gaan, maar ik hoop dat ik je in ieder geval lekker heb gemaakt om Dylan weer eens op te zetten.
Een ding is zeker: Dylan is geen mainstream, al stroomt mijn hoofd soms over van de muziek op dit album.