Bob Dylan... best klinkend #5 - door Cas

Hallo Tom

We gaan verder met deel 5 in de serie.

Hans Altena meldt in zijn reactie op "Bob Dylan...best klinkend 4" dat zijns inziens de best klinkende versie van Planet Waves de originele Simply Vinyl heruitgave uit 2002 (herkenbaar aan de zilveren sticker op de hoes), analoog geremasterd in de Abbey Road Studios in Londen.
(Je kunt je afvragen hoe een analoge tape van Planet Waves in Abbey Road terecht komt, maar het is bekend dat reissues van Simply Vinyl van LP titels die eerder op het Island label verschenen zijn in Abbey Road geremasterd werden, dus mogelijk beschikte men over een Island kopie van Planet Waves).

In aflevering 4 gaf ik aan de live albums apart te bespreken, logischer is ze in volgorde van release te vermelden.
Daarom een stapje terug, naar 1974, Bob Dylan's eerste live album*:

*Sommige Dylan kenners beschouwen de voor maart 1964 geplande, echter afgelaste Bob Dylan In Concert als zijn eerste live LP, waarop een selectie uit Dylan's twee grote concerten van 1963 in New York te horen zou zijn. Van dit album bestaan tenminste twee verschillende 'incarnaties' in zowel mono als stereo. Een aantal nummers van beide incarnaties waren eind jaren '90 een tijdje als stream op bobdylan.com te beluisteren. Daarnaast zijn er wat nummers officiëel uitgebracht, op Biograph (1985), op The Bootleg Series Vols.1-3 (1991), en The Bootleg Series Vol.7 (2005).
Verder kun je 6 nummers van het concert in Carnegie Hall 1963 in prachtig stereo horen op de in 2005 uitgebrachte promo CD Live At Carnegie Hall. Een mooie kopie van de tweede stereo incarnatie dook in 2004 op als de zgn. Fantasy Acetate.
Leuker is beide concerten in z'n geheel te beluisteren; je kunt ze vinden op de Hollow Horn/Encore bootleg CD's Stolen Moments (Town Hall) en Unravelled Tales (Carnegie Hall), beide zijn echter in mono (2008).

Before The Flood
De best klinkende versie is de geremasterde CD uit 2009; de 24bit/96khz bronbestanden van dezelfde remaster is in 2011 door MOV gebruikt voor de vinyl heruitgave van het dubbelalbum.

The Basement Tapes
Hier staan we wat langer bij stil, want je hebt de basement tapes, d.w.z. de door Garth Hudson gedurende 1967 gemaakte bandopnamen van de informele sessies van Dylan met The Band op diverse locaties in Woodstock, en The Basement Tapes, het officiële dubbelalbum met een bewerkte selectie uit deze sessies, uitgebracht in 1975.
(Later zijn er nog drie nummers "los" uitgekomen, op diverse compilaties, zie hieronder).

De gehele collectie basement tapes, althans het deel dat circuleert (waarvan algemeen aangenomen wordt dat dit het overgrote deel is), inclusief de nummers die officiëel het daglicht zagen, klinkt het best op de Doberman (of White Bear) 4-CD bootleg set A Tree With Roots: The Basement Tapes Remastered. Ook Scorpio heeft alle bekende basement opnamen onder dezelfde titel (zij het in andere volgorde, en ietsje minder compleet) uitgebracht, maar met mooier artwork.
Op zowel de Doberman set als de Scorpio set zijn de opnamen van alleen The Band weggelaten.

Daarnaast is een deel van de basement opnamen bekend als de Safety tape (deze benaming komt van een afbeelding van de achterzijde van drie tapeboxen waarop de woorden 'safety' en 'stereo' zijn gestempeld, en een lijst van de op de drie banden opgenomen songtitels). Deze titels doken in 2009 op in de vorm van een upload op internet, en werd kort daarop gebootlegd door Hollow Horn/Encore onder de (misplaatste) titel Mixin' Up The Medicine.  De Safety tape (waarvan sommige nummers al eerder te horen waren op de 3-CD bootleg The Genuine Bootleg Series: The Third One Now (Scorpio) wordt algemeen beschouwd als een sound upgrade en is mogelijk afkomstig van een andere, betere bron.

Terug naar de officiële release, The Basement Tapes en de drie later uitgebrachte tracks. Dit zijn:
- 'Quinn the Eskimo (The mightly Quinn)' (of is het andersom?): klink het best op de geremasterde release van Biograph uit 1997 (de zgn. Super Bit Mapping remaster).
- 'I shall be released' en 'Santa Fé': op The Bootleg Series Vols. 1-3 (Rare & Unreleased).
- 'I'm not there': geremasterd door Greg Calbi, van een tape afkomstig van geluidstechnicus Elliott Mazer (Mazer nam in opdracht van Dylan Wight 1969 op, maakte later deel uit van het team dat The Last Waltz opnam, en was als technicus/producer betrokken bij veel Neil Young releases), op I'm Not There: Music From the Motion Picture.

Het dubbelalbum uit 1975 had een zodanige stereo mix dat het bijna mono klinkt (audiofielen noemen dit een "stereo mix with both channels centered"). De stereo mix werd in 2009 hersteld met de door Steve Berkowitz en Mark Wilder geremasterde release door Sony Music van The Basement Tapes in de Bob Dylan Remastered reeks (4 CD's) van dat jaar, zij het overigens wel voorzien van een laag reverb. De 24bit/96khz bronbestanden van dezelfde remaster is in 2011 door MOV gebruikt voor de vinyl heruitgave van het dubbelalbum. Dit is momenteel de best klinkende versie.
Onlangs bracht Mobile Fidelity het dubbelalbum nogmaals uit in een nieuwe remaster waarbij men geprobeerd heeft de laag reverb eraf te halen, met als resultaat een schraler geluid.

(Nogmaals, in mijn oren klinkt al het basement materieel inclusief alles dat in de loop der jaren officiëel is uitgebracht het best op de Doberman/White Bear bootleg).

Desire
Klinkt het best op de SACD remaster uit 2003 (= de huidige winkelversie). Zelf vind ik de sterk afwijkende quadrafonische remix van Desire mooier dan de standaard stereo mix. De quadrafonische remix klinkt het best op de bootleg Abandoned Desire (Scorpio), want de diverse in omloop zijnde needledrops zijn niet afkomstig van "schoon" vinyl.

De unieke single B-kant 'Rita May' klinkt het best op de geremasterde 3-CD versie van Masterpieces uit 1991.

Hard Rain
De grootste verrassing bij de door Music On Vinyl heruitgebrachte Bob Dylan LP's bleek de geremasterde Hard Rain uit 2011 te zijn, zodat deze nu de best klinkende versie is.

The Last Waltz
Dylan's complete optreden klinkt het best op de totaal vernieuwde en uitgebreide 4-CD heruitgave van Rhino uit 2002, maar de originele onbewerkte soundboard tape vind je op The Complete Last Waltz van Cool Daddy Records.

4 Songs From Renaldo And Clara
Deze bijzondere 12" promo met 4 unreleased tracks uit de film klinkt het best op een schoon exemplaar van de plaat (die de meesten van ons wel zullen hebben), en het best op CD op de "JTT remaster" (2009) van de LP.

Street-Legal
Dit album werd in 1999 door producer Don DeVito opnieuw geremixed, en klinkt het best op de geremasterde SACD uit 2003.

Bob Dylan At Budokan
Deze klinkt het best op de Japanse Sony Records 2-CD heruitgave uit 1993.

Wordt vervolgd,

Groet Cas