Hallo Tom
Hieronder deel 4.
Voordat we verder gaan, gaan we even terug naar Corrina, Corrina, de B-kant van de single Mixed-up confusion, zoals bekend een andere versie (take) dan die op The Freewheelin' Bob Dylan staat. Deze is maar één keer uitgebracht, op de single, in mono, en er is geen stereo versie bekend. Op The 50th Anniversary Collection staan nog twee andere alternate takes van Corrina, Corrina, maar ik twijfel of deze stereo zijn.
Na Blonde On Blonde kwam er een single uit met een unieke B-kant, een live versie van Just Like Tom Thumb's Blues. Deze klinkt het best op de compilatie The Band: A Musical History. (Hierop staat ook een versie van Tell me, momma afkomstig van hetzelfde concert).
Greatest Hits
De originele stereo versie van Bob Dylan's eerste Amerikaanse 'greatest hits' LP uit 1967 kwam vorig jaar opnieuw uit op CD in een door Steve Hoffman geremasterde uitvoering waarbij alle denkbare superlatieven absoluut van toepassing zijn.
(De mono versie van deze Greatest Hits is integraal terug te vinden op de compilatie The Best Of the Original Mono Recordings uit 2010, maar dit zijn dezelfde mono mixen als die op de afzonderlijke mono albums van deze set staan).
De eveneens in 1967 uitgebrachte single met de unieke A-kant If you gotta go, go now is elders nergens te krijgen, dus ben je aangewezen op een gaaf exemplaar, of een needledrop daarvan. Dezelfde take staat overigens ook prima op de bootleg 1965 Revisited. (De versie op The Bootleg Series Volumes 1-3 is een andere take).
Later in deze serie komen andere belangrijke compilaties, en alle edities van The Bootleg Series nog aan bod.
John Wesley Harding
Nu wordt het even lastig. Laat ik maar beginnen met dat de best klinkende John Wesley Harding op dit moment de geremasterde mono versie is uit 2010. Liefhebbers van vinyl zullen begrijpelijkerwijs hun voorkeur uitspreken voor de MOV releases, ofschoon de mono CD in mijn oren even goed klinkt.
NB John Wesley Harding was Dylan's laatste album waarvan apart een stereo en mono mix vervaardigd zijn.
De best klinkende stereo versie is beslist niet de geremasterde SACD uit 2003 (de huidige winkelversie), maar, zoals het geval is met de originele stereo Bringing It All Back Home, de alleen in de VS uitgebrachte 4-track reel-to-reel versie (Columbia HC 997).
Binnenkort brengt Mobile Fidelity het album echter in de VS opnieuw uit op SACD, dus mogelijk zal deze versie dan de best klinkende zijn, tenzij het om een kloon van de SACD uit 2003 gaat.
Nashville Skyline
De best klinkende versie is de prachtige remaster op vinyl van MOV eind vorig jaar uitgebracht.
Daarnaast attendeer ik op de totaal afwijkende quadrafonische remix uit 1974. Hiervan circuleren uitstekende needledrops op het net, waarbij enkele in een gesublimeeerde 5.1 mix, die af te spelen is op een DVD speler.
Ook voor Nashville Skyline is onlangs een heruitgave, wederom op SACD, door Mobile Fidelity aangekondigd.
Self Portrait
Voor vinyl liefhebbers is de beste versie van Self Portrait de geslaagde heruitgave van Sundazed, uitgebracht in 2009. Zelf vind ik het album nog beter klinken op de CD bij de Bob Dylan 70s Collection box van de Volkskrant, uitgebracht in 2010.
New Morning
Nog niet zo lang geleden, in 2009, bracht Sony New Morning opnieuw uit in een verbeterde versie in de serie "Bob Dylan Remastered". Echter, de grootste verrassing bleek de heruitgave op vinyl van MOV in 2011, kennelijk opnieuw geremasterd, wederom door Steve Berkovitch, tesamen met Mark Wilder. De MOV LP is nu de best klinkende.
Overigens is ook voor New Morning onlangs een heruitgave op SACD door Mobile Fidelity aangekondigd.
Na New Morning verschenen er twee singles met zgn. non-album tracks:
Watching the river flow / Spanish is the loving tongue
De A-kant op de single is een zgn. true mono mix. Deze klinkt het best op een gaaf exemplaar van de single. De stereo mix vind je op de dubbel-LP Greatest Hits Volume II (in Europa More Greatest Hits geheten). De beste versie hiervan is momenteel de geremasterde CD release uit 1999. Volgende maand echter wordt een door Steve Hoffman geremasterde SACD van Greatest Hits Volume II (met daarop de stereo Watching the river flow) verwacht, waar iedere audiofiel momenteel naar uitkijkt.
De B-kant van de single, Spanish is the loving tongue, is eveneens mono, en klinkt het best op de compilatie Masterpieces, d.w.z. de geremasterde 3-CD uit 1991. De stereo versie van Spanish is the loving tongue dook twee jaar geleden op, op de verzamel-CD Pure Dylan.
George Jackson (big band version) / George Jackson (acoustic version)
De stereo mixen van beide tracks vind je het best op de single. Wil je ze per se op CD, dan klinkt de A-kant het beste op de Japanse compilatie Mr. D's Collection #3 (een zeldzame promo CD uit 1993). De B-kant staat daar ook op, maar is makkelijker verkrijgbaar op de vorig jaar verschenen compilatie CD (en LP) Listen Whitey!
Naast zijn eigen, reguliere albums is Bob Dylan ook te horen op compilatie- of gelegenheidsalbums van / met andere artiesten, hetzij nummers uitgevoerd door Dylan zelf (in de studio of live), of als gastartiest (meezingend of -spelend) op platen van anderen.
Sommige van deze bijdragen zijn substantieel, bijv. op The Concert For Bangladesh en The Last Waltz, meestal gaat het om een enkele unieke vertolking die je elders niet tegenkomt.
Ik zet daarom even een stap terug naar 20-1-1968. Dylan, begeleid door The Band, trad toen twee keer op tijdens een herdenkingsconcert voor Woody Guthrie. Van het tweede (avond)optreden zijn 3 nummers uitgebracht, maar voor de best klinkende versies hiervan ben je aangewezen op drie verschillende releases:
I ain't got no home: geremasterd op de al eerder genoemde 5-CD set The Band: A Musical History.
Dear Mrs. Roosevelt: A Tribute To Woody Guthrie (de Warner Bros CD uit 1989).
The Grand Coulee Dam: Bob Dylan Live 1961-2000 (de Japanse live compilatie-CD, 2001).
The Concert For Bangladesh
Op 1-8-1971 trad Dylan wederom twee keer op tijdens een benefietconcert voor Bangladesh. Van het eerste (middag)optreden verscheen in 2005 alleen Love minus zero/no limit op de totaal vernieuwde heruitgave van het album. Voor de originele release van Dylan's gehele tweede (avond)optreden (de 5 bekende nummers) ben je het beste uit met de dubbel-CD uit 1991, maar de hierboven genoemde geremasterde heruitgave op CD klinkt verreweg het best, zij het dat er flink ge-edit is tussen de nummers door.
De laatste jaren worden de zgn. previously unreleased (niet eerder uitgebrachte) nummers voornamelijk bewaard voor soundtrack CD's van films en (Amerikaanse) TV series, of voor The Bootleg Series.
Pat Garrett & Billy The Kid
Deze klinkt het best op de CD bij de Bob Dylan 70s Collection box van de Volkskrant, uitgebracht in 2010.
Dylan
De Amerikaanse persing van de LP heeft een "warmere" EQ, de Europese persingen klinken daarentegen scheller. Deze klinkt het best op de Europese CD uit 1991 onder de titel: Bob Dylan (A Fool Such As I), maar die is tegenwoordig zeldzaam, dus kun je beter een gaaf exemplaar van de LP opsporen. De Japanse CD is echter gelijk aan de Amerikaanse LP, maar die is helemaal moeilijk te vinden. De best klinkende versie is dus de Amerikaanse LP of de Amerikaanse 8-track cassette, het zal duidelijk zijn welke van die twee het makkelijkst af te spelen is.
Planet Waves
Omdat niemand het kennelijk aandurft dit album op vinyl heruit te brengen, kun je voor de best klinkende versie nog steeds prima uit de voeten met de geremasterde SACD uit 2003 (= de huidige winkelversie).
Daarnaast attendeer ik ook op de quadrafonische remix van Planet Waves uit 1974. Hiervan circuleren needledrops op het net, waarbij enkele in een gesublimeerde 5.1 mix, die af te spelen is op een DVD speler.
(Before The Flood wordt later, bij de live albums, apart besproken).
Blood On The Tracks
De best klinkende versie van Dylan's meesterwerk zijn er twee, waarvan een op vinyl:
- De zgn. half speed mastered versie, alleen in de USA uitgebracht in 1981, of een needledrop van een beslist gaaf (mint) exemplaar.
- De 5.1 surround mix op de SACD uit 2003.
(In dit verband vermeld ik ook even de alombekende testpersing van het album met o.a. de 5 songs die later vervangen zijn. Zowel alleen de 5 tracks, alsook de gehele testpersing, zijn rijkelijk gebootlegd (New York Sessions etc), echter het merendeel niet in stereo. Ik adviseer de luisteraar daarom op zoek te gaan naar een needledrop van de originele testpersing).
Groeten Cas.
3 opmerkingen:
Hallo Cas
Weer een hoop inside info, en natuurlijk, waar het op audiofielen aankomt, dan is het wachten op afwijkende 'oren', al heb ik zo het idee dat die van jou excellent zijn en afgestemd op het warme, meest authentieke geluid, wat ik als bandleider, die ook het geluid deed en daarbij wars was van equalizers en andere shit die tussen de opname en weergave kwamen te staan, te prijzen vind. Toch dus een paar opmerkingen, waarbij het me niet gaat om wie er gelijk heeft.
Waar je het hebt over Blood on the Tracks, vraag ik me af of die Columbia remaster toch ook is gebruikt voor de red label herpersing in Holland die in de tachtiger jaren opdook (aangezien vaak bij Nederlandse uitgaven werd uitgegaan van de laatste remaster bij Columbia). In ieder geval, ik heb mijn oude CBS eerste persing direct van de hand gedaan toen ik deze destijds (86?) aanschafte. Want het geluid was zoveel directer. Bij de Amerikaanse eerste persing van mijn broer hoorde ik dat ook, maar die had veel surface ruis, alsof het vinyl te grof was. Kortom, wie deze red label in mint toestand aantreft, hartelijk aanbevolen, ze zijn volslagen 'stil' en hebben een open geluid.
Dan wat betreft Planet Waves, die heeft ooit een herpersing beleefd bij Planet Waves, en naar ik mij heb laten vertellen is dat een analoge remaster via de Abbey Road studio's uit 2003 of daaromtrent. Deze info verkreeg ik pas nadat ik hem dit jaar vond in een nieuw geopende platenzaak met oude voorraden, in Wageningen. Geheel onvoorbereid en zelfs met scepsis omdat ik met Simply Vinyl slechte ervaringen had, viel ik achterover van verbazing over de verbeterde sound: te vergelijken met wat Music On Vinyl bereikte met New Morning. Altijd al hadden deze platen een warm hart bij mij, maar nu hoor je ook nog eens hoe goed ze ook werkelijk zijn qua muziek. Het verwijt dat de Band wat vlakjes klonk, valt geheel weg: de dynamiek en fijnheid aan detail zijn verbijsterend. Pas nu voel je de drive waarmee Planet Waves is gemaakt volledig. Om nog maar te zwijgen over de stem van Dylan die nooit meer zo ontwapenend klonk.
ps foutje: ik heb het bij Planet Waves dus over de uitgave van Simply Vinyl ;-)
ps 2, voor de fanaten: de Blood on the Tracks waaraan ik refereer heeft op the dead vinyl geëncodeerd: CX BL 332335 12-69097 NL COLUMBIA NEW YORK, dus mijn vermoedens over het identiek zijn van de twee remasters lijken mij te kloppen
Een reactie posten