donderdag

Donderdag, ik draai achtereenvolgens Bob Dylan's greatest hits vol. II, Blood on the tracks en Desire. Maar dan is het al middag. In de ochtend peins ik, schrijf ik en probeer ik op papier te krijgen wat al een tijdje in mijn kop zeurt.
Het is het verdelen van de aandacht en zoals zo vaak blijf ik achter met het gevoel dat er te weinig uren in mijn dag zitten. Dat is geen klacht, dat is een constatering.
Er is nog zoveel over Dylan dat ik wil lezen, er is nog zoveel dat ik over Dylan wil schrijven en een dag is niet rond wanneer ik niks van Dylans muziek gehoord heb.
De avond is nog jong. Er resten mij nog enkele uren waarin ik nog het een en ander van Dylans muziek kan 'wegluisteren'.
Terwijl 'Sara' - het laatste nummer van Desire - uit de boxen vloeit, danst dochterlief haar eigen, geïmproviseerde dans op de slepende klanken.
'Mevrouw Tom' mompelt, waarschijnlijk zonder dat ze het zelf doorheeft, mee met de tekst van 'Sara'. 'Dit is een mooi nummer,' zegt ze, 'moet je luisteren'. Zoonlief kijkt van zijn lego-bouwwerk op en luistert. Hij beaamt niet, maar ontkent ook niet. Ik beschouw dat als een goed teken, hij kan 'Sara' verdragen.
Nadat 'Sara' is afgelopen, vraagt 'zoonlief' niet om herhaling of meer, maar grijpt de kans aan om de televisie aan te zetten. ik laat hem maar, hij heeft genoeg Dylan moeten verdragen voor een dag.
De dans van dochterlief is klaar, ze schuifelt langzaam richting de beeldbuis.
En terwijl ik dit allemaal met de ogen in mijn achterhoofd bekijk, struin ik wat over de harde schijf van mijn computer. Mijn oog blijft hangen aan een scan, een heel klein stukje uit een krant. Welke krant, weet ik niet meer. Het jaar wel, 1984, vlak voor Bob Dylans concerten in Rotterdam.
Op bladzijde 9 van die krant staat meer over die aanstaande concerten. Daar heb ik geen scan van op mijn harde schijf staan. Ik heb wel de papieren versie, ergens in het archief.
Het nietje door Dylans voorhoofd / kapsel maakt die scan nou net even af. Daardoor ziet het nog absurder uit dan het al is.