gevonden

Terwijl ik door het raam naar buiten staar, aanvankelijk in het niets, luister ik. Ik heb een album uit het verleden uit de kast gepakt: Rattle and hum van U2, de muziek waarmee ik groot ben geworden. Bijna dan. Het is de muziek uit mijn jeugd, het is de muziek uit een verleden waarin ik nog zoekende was.
Rattle and hum, dit moet de eerste Dylan zijn geweest die ik gehoord heb. Ik had het toen niet in de gaten, maar toch, de eerste Dylan.
Ik draai niet het hele album, alleen de nummers die ik nu wil horen, ik ben op zoek naar de Dylan die ik toen niet hoorde, maar waarvan ik nu weet dat die zit opgesloten in Rattle and hum. Ik begin met 'All along the watchtower'. Als joch van veertien, vijftien vond ik dit fantastisch en leerde ik het spelen op mijn gitaar. Nu irriteert het me. Dit is zó over the top dat het kitsch is geworden. Nog voor het nummer is afgelopen, ga ik één nummer terug: 'Hawkmoon 269'. Best aardig.
Volgens de credits speelt Bob Dylan orgel op dit nummer. Ik luister aandachtig, maar hoor het eigenlijk niet echt. Het zit te veel in de mix opgesloten.
Tot slot 'Love rescue me', laatste kans, met een door Bono en Bob Dylan geschreven tekst. In mijn herinnering is dit het beste nummer van de drie. Nu ik het weer hoor, vind ik dat nog steeds.
Volgens de credits zijn de 'backing vocals' van Dylan.
Wanneer Dylan eindelijk inzet, achter de stem van Bono, klinkt hij helemaal niet als Dylan. Het is dat de credits mij zeggen dat het de stem van Dylan is, ik hoor het niet.
Maar dan zijn er die paar seconden, tussen 3 minuten, 10 seconden en 3 minuten, 20 seconden, héél even komt Dylan te voorschijn uit de schaduw en 'doet' hij zijn vocale gymnastiek.
Dan is het weer gebeurd, dan is het weer gewoon een album van U2, zoals ik het in mijn jeugd draaide, in de tijd dat ik nog zoekende was zonder dat ik wist wat ik moest vinden.
Ik loop weg bij het raam, vervang Rattle and hum door Blood on the tracks. Bij de eerste tonen is het weer vandaag geworden.
Ik heb gevonden.