Tja, lijstjes samenstellen, een verleiding om te vermijden, want je blijft er in schrappen en aan toevoegen en nog geeft het niet compleet weer wat je over dingen denkt, steeds zie je weer dat er belangrijke bestanddelen missen. Om ze van anderen te lezen is evenwel telkens interessant, het confronteert je met persoonlijke keuzes die je aan het denken zetten over die van jezelf. De top vijftig die laatst op de site is verschenen spreekt wel heel bijzonder van een speciale invalshoek: het latere en vooral door christendom geïnspireerde werk wordt er prominent in vertegenwoordigt, wat verfrissend is, al kan ik zelf door een benauwende gereformeerde opvoeding me er minder in vinden. Hoezeer ik ook een plaat als Shot of Love zie als een intense plaat die ik vanwege de indringende zang soms toch op zet, ik kan de lyriek en muzikale originaliteit ervan niet erg hoog inschatten. Een bezwaar van veel songs van Dylan uit de tachtiger jaren is dat ze zo een dimensionaal hun boodschap brengen, en dat met uitzondering van Oh Mercy de albums worden geplaagd door een wat plat geluid. Mark Knopfler bracht dan wel een zekere sophisticated touch, die staat pal op wat Dylan zo boeiend maakt, zijn rauwe impulsieve manier van musiceren. Als ik hem zie spelen bij Letterman, ik geloof in 1984, met die paar punkers kan ik niet ontkomen aan de dwaze gedachte: wat zou het mooi zijn geweest wanneer hij daarmee Infidels had opgenomen, en hoe anders was het dan misschien gegaan met hem in de tachtiger jaren, want als die tv uitzending iets bewijst dan wel hoe geïnspireerd hij toen nog was. Later zou hij zijn religieuze beleving weer even boeiend en veelzijdig tot uitdrukking gaan brengen, dat hij daarvoor die lange weg door de dorre jaren tachtig moest gaan spreekt weer voor het feit dat nieuwe creatieve impulsen vaak worden gevonden door eerst in een donkere afgrond te dalen. Dylans zogenaamde bekering was zeker een van zijn moedigste uitingen van zijn drang zichzelf steeds te vernieuwen.
Toen ik in reactie me er toch aan bezondigde om ook een opsomming te geven van de nummers die ik het meest waardeer, stuitte ik overigens op het probleem van criteria: keek ik vooral naar de teksten, of ook de compositie, en in hoeverre liet ik meetellen wat me het meest in mijn hart raakte. Vooral dit laatste vond ik problematisch: platen als John Wesly Harding, New Morning , Oh Mercy en Time out of Mind roepen als geheel veel bij me op, maar de afzonderlijke songs daarvan missen voor een groot deel de magie van Dylan's poëtisch visionaire vermogen, ze drukken die eerder uit in samenhang met de rest. Die vier albums hebben ook gemeen dat ze me boven gemiddeld ontroeren, maar tekstueel bezitten ze een eenvoud die net niet de kracht heeft van bijvoorbeeld het mysterieuze en tegelijk spijkerharde realisme van het meesterwerk The Times they are A-Changing, in mijn ogen althans, om maar te zwijgen van albums als Bringing it all Back Home en Highway 61 die me wegblazen naar oorden waar het lijkt of je verlicht wordt. Kortom, ik kwam er achter dat mijn maatstaven deze waren: het literaire en esthetische gehalte, de inventiviteit en oorspronkelijkheid van de muziek, waarbij ik dan ook keek naar het eigene van Dylan die uit chaos iets moois weet te scheppen, en dan pas als laatste, mijn gevoelsbeleving, die immers weinig zegt over kwaliteit. Ook merkte ik dat ik eerst heel erg dacht in perioden: de belangrijkste en rijkste die van midden zestiger jaren, vervolgens die van het bezonken rood van de najaren, dan die van de folkperiode en ten slotte die van de zo creatieve maar voor mij wat achter de horizon verdwenen zeventiger jaren, die misschien net iets te esoterisch of ik-gericht waren. Dit had als gevolg wat statische blokken, die me er toe dwongen songs uit verschillende tijdvakken toch door elkaar te mengen, want al stamde de ene uit een periode die ik minder hoog aansloeg, toch kon dat lied uitstijgen boven die uit de hoogtijden.
1 It's allright Ma
2 Like a Rolling Stone
3 Desolation Row
4 Visions of Johanna
5 Ballad of a Thin Man
8 Gates of Eden
9 Sad Eyed Lady of the Lowlands
10 Tom Thumb's Blues
11 Across The Green Mountain
12 Red River Shore
13 Ain't Talking
14 Long Waisted Years
15 Scarlett Town
14 Pay in Blood
15 Subterranean Homesick Blues
16 Spanish Boots of Spanish Leather
17 North Country Blues
18 One Too Many Mornings
19 Hattie Carrol
20 Hollis Brown
21 Tomorrow is a Long Time
22 Dirge
23 Idiot Wind
24 Tin Angel
25 Nettie Moore
26 Man in the Long Black Coat
27 Love Minus Zero/No Limit
28 She Belongs to Me
29 Just Like a Woman
30 Simple Twist of Fate
31 Wedding Song
32 Mississippi
33 I Shall Be Released
34 Tears of Rage
35 My Back Pages
36 Don't Think Twice
37 Where are You Tonight
38 Tangled up in Blue
39 Jokerman
40 A Hard Rain's Gonna Fall
41 Masters of War
42 Not Dark Yet
43 All Along the Watchtower
44 Shelter from the Storm
45 You're a Big Girl Now
46 High Water
47 Memphis Blues Again
48 One More Cup of Coffee
49 Farewell Angelina
50 Floater
hans altena
1 opmerking:
tja, zo onmogelijk is het dus: ik had op 10 Mr Tambourine staan, maar bij het overtypen is die vergeten mee te nemen, zodat ik op 49 liedjes uitkwam en ik aan het eind Floater er maar bij heb gezet. Op zich leuk dat dit onbekendere lied erbij kwam, ondertussen geeft het wel een scheve verhouding... want Tambourine man had niet mogen ontbreken.
hans altena
Een reactie posten