In 2001, op de dag van release, kocht ik "Love and theft" op cd, een schitterende cd. Niet lang daarna kocht ik dit album op elpee. Toen ik "Love and theft" voor het eerst op elpee hoorde, wist ik dat dit de manier is om naar dit album te luisteren. "Love and theft" mag dan in de 21-ste eeuw zijn uitgebracht, de muziek op dit album is de muziek van een andere tijd. De tijd van voor de digitale revolutie. De tijd van de elpee.
Niet alleen past de muziek op "Love and theft" beter bij het ritueel van een naald langzaam op de inloopgroef laten zakken, ook is het geluid op de elpee veel mooier dan op de cd.
Wanneer de discussie vinyl versus cd weer eens ter sprake komt, verloopt het gesprek bij de koffieautomaat op het werk eigenlijk altijd eender:
'Maar de muziek is toch op beide precies hetzelfde?'
'De muziek wel, het geluid niet.'
'Hoe bedoel je?'
'Een cd is handig, voor in de auto bijvoorbeeld. Maar het geluid op veel cd's is vlak. Er is geen diepte. Een elpee daarentegen klinkt gewoon mooier, warmer. Er is diepte. Het is net alsof je in de kamer staat waar de muziek is opgenomen. Alsof de muzikanten om jou heen staan, alsof je erbij bent.'
Meestal blijft de blik wazig. De liefde voor vinyl is er niet. De tikken komen meestal ook nog ter sprake. Uitleggen heeft eigenlijk geen zin, je hoort het of je hoort het niet.
Ik ben behept met de liefde voor vinyl. Dat maakt mij niet uniek. Er zijn steeds meer mensen besmet met dezelfde liefde. En als je eenmaal besmet bent met de liefde, wil je je favoriete muziek op vinyl kunnen draaien.
Er is een tijd geweest dat de elpee op sterven na dood was. Er was niet tot nauwelijks nog markt voor de elpee. In die tijd werden albums vaak nog wel op vinyl uitgebracht, maar slechts in beperkte oplage. Het gevolg daarvan is dat een groot aantal albums ooit wel op vinyl leverbaar zijn geweest, maar al jaren niet meer te krijgen zijn.
"Love and theft" is één van die platen. Ooit wel leverbaar, maar al jaren onbereikbaar.
Voor al diegene die al jaren tevergeefs zoeken naar "Love and theft" op vinyl is er goed nieuws: Music on vinyl heeft dit album net opnieuw op elpee uitgebracht. De beste - nee de enige manier om "Love and theft" in alle glorie te horen is weer binnen handbereik.
Gisteren mocht ik de Music on vinyl-uitgave van "Love and theft" van de postbezorger aanpakken. Ik heb uren naar de hoes kunnen staren voor ik de plaat vanavond kon draaien. En staren heb ik gedaan.
Een week of twee, drie geleden las ik op een of ander forum op het internet dat de door Music on vinyl gemaakt hoezen slechte replica's zijn van de originele hoezen. Ik heb uren kunnen staren naar de Music on vinyl-hoes van "Love and theft". Ik heb die hoes vergeleken met de hoes van de originele Amerikaanse elpee van "Love and theft" & met betrekking tot deze hoes zijn de klachten die ik op het internet las klinkklare onzin. De Music on vinyl-hoes van "Love and theft" is gewoon prima.
Ja, het rood van de letters op de binnenhoezen wijkt héél iets af van de kleur op de binnenhoezen van de originele elpee. Nou en. Wanneer ik scans van de originele hoes & de Music on vinyl-hoes hier zou plaatsen zonder erbij te vermelden welke hoes bij welke release hoort, dan denk ik dat bijna niemand mij zou kunnen vertellen welke hoes bij welke plaat hoort.
En dan de muziek. Music on vinyl heeft 't weer voor elkaar weten te krijgen. Prima geluid, doet niet onder voor de originele release. Véél beter dan welke cd-versie dan ook van "Love and theft". Luister naar 'Bye and bye', naar 'Cry a while' of 'Po' boy' op vinyl. Je zult muziek horen, details die je in lengte van dagen nooit op een cd zult vinden.
Music on vinyl heeft "Love and theft" opnieuw op elpee uitgebracht, dit is de kans om "Love and theft" te horen zoals het hoort te klinken.
Grijp die kans. Spijt zul je er niet van krijgen.
3 opmerkingen:
Inderdaad een verschil tussen CD en vinyl. Maar sinds geruime tijd hoor ik dat Neil Young met een project beizg is hieromtrent. Dit las ik ergens ... iemand een idee?
Hallo, Hier is al eens eerder aandacht aan besteed, maar de volgende 'update' las ik vandaag op oor.nl:
Neil Young maakt momenteel werk van een nieuw audioformaat dat voor een verbeterde geluidskwaliteit moet zorgen. Het formaat behoudt de hoogste kwaliteit van een originele opname en is een alternatief voor de huidige mp3 bestanden.
Volgens Rolling Stone heeft de Canadese songwriter zes handelsmerken aangevraagd. Uit de beschrijving van de patenten wordt duidelijk dat Neil Young een verbeterd audioformaat ontwikkelt. Als zijn aanvraag binnenkort wordt goedgekeurd moet Neil Young verklaren hoe hij zijn doel wil bereiken. Het is overigens geen verrassing dat Young op zoek is naar een hoge geluidskwaliteit. In januari verklaarde de Canadees dat de sound van moderne muziek hem woedend maakt.
In diezelfde maand legde Neil Young in een interview uit dat hij met Steve Jobs, de inmiddels gestorven topman van Apple, aan een revolutionair geluidsformaat werkte. Mogelijk krijgt het project de naam Pono.
Ik dacht dat Tom met zijn altijd prima oog voor detail wel de verschillen zou hebben aangestipt tussen de originele L&T op vinyl en de heruitgave van Music on Vinyl. Kijk naar de voorkant: op de hoes van MOV ontbreekt de vermelding 'Columbia' met elpeenummer boven de rode Bob Dylan-balk. Op de rug van de elpee staat dit keer wel Columbia, in tegenstelling tot de voorgaande uitgaven die zich beperkten tot het MOVLP-nummer
Beste Johan,
Het klopt dat ik dol ben op details, maar dat wil niet zeggen dat ik altijd alle details direct zie. Zo staan er soms platen jaren in de kast voordat een bepaald detail mij opvalt.
De twee details die je noemt, de verschillen tussen de persingen van "Love and theft" op Music on vinyl & Columbia, heb ik wel gezien, maar niet genoemd in mijn stuk op de blog. De reden daarvoor is simpel: beide detailverschillen zijn logische verschillen: in beide gevallen gaat het om het catalogusnummer & aangezien het catalogusnummer van de Music on vinyl-persing nogal afwijkt van het catalogusnummer van de originele persing van "Love and theft". Het is logisch dat deze verschillen er zijn.
Voor de Music on vinyl-persing had ervoor gekozen kunnen worden om op de voorzijde van de hoes ook het catalogusnummer te zetten. De grote vraag is of dit het 'beeld' ten goede was gekomen, ik heb mijn twijfels. Natuurlijk is dit gewoon een kwestie van smaak.
Het aardige is natuurlijk dat aan de ene kant MOV het ontwerp van de originele release zo dicht mogelijk probeert te benaderen, maar aan de andere kant dit ook beperkingen kent, zoals bijvoorbeeld het catalogusnummer & het logo van de platenmaatschappij (2 andere details: het MOV logo op de achterzijde van de hoes & de labels).
Dit soort detailverschillen hebben ook weer een functie: het kunnen onderscheiden van de ene van de andere release. Gelukkig maar, stel je voor dat dit onderscheid niet te maken is, dan kun je wachten op de handelaar die de MOV-release probeert te verkopen voor de prijs van een originele persing.
Dank voor je feedback,
groet,
Tom
Een reactie posten