Bob Dylan: 71 jaar

Bob Dylan is vandaag 71 jaar geworden, verder is het een gewone dag. Althans, ik houd mezelf maar voor dat het verder een gewone dag is. Ik kan de man moeilijk een verjaardagskaartje sturen, ik heb zijn adres niet. En al zou ik zijn adres wel hebben, dan nog heb ik mijn twijfels of ik dat kaartje zou versturen. Dylan zal niet op mijn kaartje zitten te wachten, hij heeft wel wat beters te doen, zo stel ik me voor.
Even een dagje niet de internationaal gevierde muzikant, even een dagje gewoon opa die zich te midden van kinderen & kleinkinderen de ene naar de andere zelfgemaakte tekening van het lintje ontdoet om het te kunnen uitrollen & bekijken. En dan zeggen hoe mooi het is. Misschien wel de mooiste.
Een taart met kaarsjes staat al klaar, de kleintjes mogen helpen bij het uitblazen. Opa heeft dan misschien nog wel genoeg lucht om fel op zijn mondharmonica te blazen, maar vandaag even niet. Vandaag heeft hij hulp nodig bij het blazen, al is het alleen maar om de fonkeling in de ogen van de kleintjes te zien als hij vraagt of ze willen helpen blazen.
Vandaag is Bob Dylan gewoon een jarige opa zoals kleinkinderen graag hun opa zien, zo stel ik me voor. Ik bel 'm vandaag niet om 'm gelukwensen te brengen, ik laat 'm vandaag met rust. Hij is vandaag van zijn kleinkinderen.
Ik vier mijn eigen, bescheiden feestje wel.

De afgelopen paar dagen betrapte ik mezelf al een aantal maal op de gedacht 'hij wordt al 71, hoe lang nog?' Vanochtend - nu hij daadwerkelijk 71 is - realiseerde ik me dat dat helemaal niet de goede gedachte is.
Veel beter is, zo bedacht ik vanochtend, om geen woord te schrijven, geen woord hardop te denken. Alleen een beeld. Een beeld van wat de man ons inmiddels gegeven heeft. Een beeld, een bladzijde vol albumhoezen. De ongelooflijk grote hoeveelheid hoezen & dan de gedachte dat achter iedere hoes een wereld van muziek schuilt, direct gevolgd door de gedachte dat die hoezen staan voor slechts een fractie van wat de man ons gegeven heeft.
Alleen staren naar de hoezen & het ontdekken van die ene hoes van die ene plaat die ik al te lang niet meer gehoord heb, die ik al bijna vergeten was.
En het geheugen dat langzaam de muziek van die vergeten plaat, in flarden, prijs geeft. Galmen in het hoofd. En dan de behoefte om die plaat te horen.
Ik vier mijn eigen, bescheiden feestje.

Ik nodig niemand uit voor mijn eigen, bescheiden feestje. Ook zal ik geen taart eten. Wel luister ik naar de radio & misschien dat ik ook nog wel iets lees. Maar het echte feestje laat ik pas losbarsten als ik de gordijnen heb dichtgetrokken & de eerste plaat op de platenspeler heb gelegd.
En misschien dat ik ook nog wel een stukje van 'Happy birthday' zing, op een moment dat niemand mij kan horen