de jacht

 De kringloopwinkel moet je regelmatig binnen lopen om succes te hebben. Negen keer is het niks & de tiende keer is het raak. Zo gaat dat. Niet dat ik platen van Dylan in de kringloopwinkel tegenkom. In het verleden is dat wel eens gebeurd, maar dat is inmiddels meer dan 10 jaar geleden & de keren dat het gebeurde, kan ik op de vingers van één hand tellen (& dan kan ik mijn duim & pink thuis laten).

Enfin, ik was vanochtend weer in een kringloopwinkel. Singles kosten 10 of 20 cent per stuk. Meer niet. Meestal blader ik wel even door de bak met singles zonder enige hoop. Vanochtend heb ik echter succes, aan het eind van de bak heb ik er toch twee uitgehaald.
De eerste single is van Judy Collins. Op de ene kant van de single staat haar versie van 'Amazing grace', dat kan me gestolen worden. Op de andere kant staat het door Dylan geschreven nummer 'I pity the poor immigrant'. Nou ben ik verre van een liefhebber van covers van nummers van Dylan - dat zal geen verrassing voor je zijn wanneer je deze blog regelmatig leest - maar voor die paar centen wil ik Judy Collins' versie van 'I pity the poor immigrant' wel horen. Misschien weet ze mij te verrassen.
Bij thuiskomst blijkt de single zo krom als een hoepel & nog net draaibaar.
Hoe het klinkt? Judy Collins weet me te verrassen, dat is zeker. Maar niet in positieve zin. Dit is nog erger dan ik van te voren had durven dromen. Het nummer is door Collins compleet glad gestreken, niets van wat 'I pity the poor immigrant' tot een goed nummer maakt heeft Collins in haar versie weten te behouden.
Heb ik daarom spijt van mijn aankoop? Welnee, joh. Ik ben blij dat ik het gehoord heb, al is een keer horen genoeg.

Ik schreef al dat ik twee singles had gekocht. Die tweede single heb ik niet gekocht voor de muziek, maar voor het hoesje. Het gaat om een Amerikaanse single op Columbia. Het hoesje om de single is vreemd genoeg van CBS Engeland. Veel van Dylans singles zijn in Engeland in zo'n hoesje uitgebracht. Het valt niet altijd mee om Dylans singles in de goede, in goede staat verkerende hoesjes te vinden & dus neem ik de single mee. Het gaat me niet om de single, maar om het hoesje.
Bij thuiskomst kijk ik nog eens goed naar de single. Het is een single van ene "Little" Jimmy Dickens met de titel 'May the bird of paradise fly up your nose'. Een wat vreemde, maar daarom juist intrigerende titel. In plaat van de single gelijk weg te doen, draai ik 'm toch maar. Al is het alleen vanwege die absurde titel (en natuurlijk die schitterende rode Columbia labels).
Grote schok: 'May the bird of paradise fly up your nose' is een heerlijk nummer, het had zo in een van de uitzendingen van Dylans Theme Time Radio Hour gepast.
Op de flipside staat 'My eyes are jealous' waarvan ik de eerste minuut draai & dan al genoeg van heb. Deze single gaat niet weg, 'May the bird of paradise fly up your nose' wil ik vaker kunnen horen.
Waarom heb ik nog nooit van "Little" Jimmy Dickens gehoord?
Even googlen & wat blijkt? 'May the bird of paradise fly up your nose' is eind 1965 in Amerika een grote hit geweest. Weer wat geleerd.

Een mislukte cover, een single hoesje & een leuk nummer rijker voor 30 cent. Zoiets maakt mijn dag goed. Alleen die mislukte cover is jammer.
Maar ook dat wordt goed gemaakt. Bij thuiskomst blijkt er een mailtje van Hilda te zijn. Ze wijst mij er op dat op de website van NPR Music een deel van een concert van The Band uit 1996 via streaming audio is te beluisteren. Het tweede nummer op deze opname is 'Blind Willie McTell'. Het is een schoolvoorbeeld van het feit dat covers soms, heel soms best aangenaam kunnen zijn. (met dank aan Hilda)