open antwoord & drie antwoorden op vragen

Allereerst een antwoord op de open brief van Frits:

Beste Frits,

Allereerst dank voor je meer dan vriendelijke woorden & felicitatie. Vier jaar is mooi, maar slechts een begin. Daarmee wil ik die vier jaar niet te niet doen, maar aangeven dat ik nog niet klaar ben. Zo voel ik me vandaag. En niet alleen vandaag, maar de laatste tijd.

Vier jaar geleden - op 14 februari 2008 - plaatste ik het eerste bericht op een net aangemaakte blog: Bob Dylan in (het) Nederland(s). Die blog is eigenlijk bij toeval ontstaan. Voor mijn werk moest ik uitzoeken hoe zo'n blog technisch gezien in elkaar zit & daarom heb ik een blog aangemaakt. Het is nooit mijn opzet geweest om (bijna) dagelijks, jaar in, jaar uit, berichten te plaatsen over Dylan. Ik ben er langzaam ingegroeid.

Okee, er zijn zeker momenten geweest dat ik mijn twijfels had over de tijdsinvestering (& soms heb ik die nog wel eens), maar uiteindelijk is het het allemaal waard geweest. Ik heb er veel ingestoken, maar er ook enorm veel voor teruggekregen. Niet dat het om dat 'terugkrijgen' draait, het is een prettige bijkomstigheid.
Het aantal mensen dat ik via de weblog heb leren kennen, loopt inmiddels in de tientallen. (In vergelijking: vóór het beginnen van de weblog had ik welgeteld met één andere Dylan-fanaat contact...) Het gros van die contacten loopt via de e-mail: we houden elkaar op de hoogte, stellen elkaar vragen & sturen mailtjes met: 'heb je dit al gehoord?'

Die contacten zijn mij inmiddels zeer dierbaar geworden. Ze zijn deel uit gaan maken van de dagelijkse gang.
Zonder de weblog zou Cas hier nooit over de vloer komen - om er eens eentje uit te pikken - & de bezoeken van Cas zijn zeer aangenaam.
Zonder de weblog zou ik Alja niet kennen - om er nog een uit te pikken - & Alja is belangrijk geweest voor mijn schrijven. En niet onbelangrijk: Alja is de uitgever van de Bob Dylan aantekeningen.

Dankzij de weblog heb ik één van twee voornemens kunnen verwezenlijken. Het voornemen om voor mijn 40ste verjaardag een boek te publiceren. Het is niet alleen gelukt om een boek te publiceren, maar twee: de Bob Dylan aantekeningen & Bob Dylan in Nederland 1965 - 1978.
En ondertussen werk ik aan een derde boek. Of dat voor mijn 40ste gepubliceerd zal zijn, durf ik nog niet te zeggen, maar dat maakt niet uit. Ik ben tevreden.

Ik dwaal af. De datum 14 februari is puur toeval. Blijkbaar vond ik op Valentijnsdag 2008 ergens de tijd om een weblog te beginnen. Maar die datum heeft ook wel iets moois: de weblog draait op mijn liefde voor de muziek van Dylan.

Er is in die vier jaar inderdaad veel gebeurd. Niet alleen trad Dylan vier keer op in Nederland, maar ook mochten we de releases van o.a. Tell tale signs, Together through life, Christmas in the heart, The Witmark demos & de mono-box ondergaan. En zelfs dat is nog slechts het topje van de ijsberg.
Ik denk aan de tentoonstellingen van beeldend werk van Dylan, de tientallen boeken over Dylan die niet alleen verschenen zijn, maar ook gelezen.
Terugkijkend schrik ik soms hoeveel Dylan-nieuws er is geweest in een relatief korte tijd.

Je schrijft: 'Alles wat je doet en leest, leg je aan de meetlat van Dylan. Pas als een artiest of schrijver met Dylan heeft samengewerkt, wordt die interessant. Nog interessanter is de samenwerking an sich. Hoewel natuurlijk niets en niemand kan tippen aan de meester zelf.
Dat is ook altijd mijn pijnpunt geweest bij je blog. Andere artiesten dan Dylan luister je bijna principieel niet. Covers zijn een ramp, omdat ze het niveau van His Bobness niet halen. Zo interpreteer ik je commentaren op de covers.'
Ik kan me goed voorstellen dat je die indruk hebt gekregen & er zit zeker een kern van waarheid in je indruk.
Het is echter niet zo dat ik naar niets anders dan Dylan luister, alleen schrijf ik hier niet over op de blog. Mijn doelstelling is dat ik op de blog alleen Dylanesque zaken publiceer.
Ik luister ook naar bijvoorbeeld Beethoven, Miles Davis, Moondog jr. & Bob Marley, maar het heeft - volgens mijn zelfopgelegde doelstelling - geen zin om hierover te schrijven.
In de loop der jaren is je indruk steeds meer waarheid geworden. 90% procent van de boeken die ik lees - en ik lees veel - gaat of over Dylan, of heeft zijdelings met Dylan te maken. 95% van de tijd dat ik muziek beluister, luister ik naar Dylan.
Dat is zeker niet altijd zo geweest.
Onlangs schreef ik hier dat ik door oude (papieren) aantekeningen aan het bladeren was. Rond 2000 bevatte hooguit 20% van de aantekeningen Dylan, op dit moment ligt dit eerder rond de 99%.

Het is niet zo dat ik non-Dylan muziek - of covers - per definitie afkeur, het is veel meer dat ik proefondervindelijk heb kunnen vaststellen dat Dylans muziek (bijna) de enige muziek is die me echt raakt.
Ik ben daardoor fanatiek geworden, bloedje fanatiek. Ik realiseer het mij terdege. Maar fanatiek zijn, maakt mij nog niet tot een missionaris. Ik zal nooit tegen een ander zeggen dat hij of zij er verstandig aan doet naar Dylan te luisteren.
Indien mensen mij naar Dylan vragen, wil ik ze best iets laten horen, maar Dylan opdringen zal ik niet doen.
'Ieder mens heeft recht op zijn afwijking', zoals 'mevrouw Tom' regelmatig zegt. Mijn afwijking is Dylan. Die afwijking maakt mij gelukkig. Ik gun het eenieder dat hij / zij zo kan zwemmen in het gene dat hem / haar gelukkig maakt, zoals ik dat kan.
Ik ben een fortuinlijk mens.

Dat je mij een Dylan-vriend noemt in je boek Gisteren is een herinnering is prima. Het is alleen niet een woord dat ik zou gebruiken. Mensen gebruiken verschillende woorden om hetzelfde uit te drukken. Ik vind Dylan-collega wel mooi, moet ik bekennen.
Maar aan het eind van de dag maakt de naam niet uit, we drukken hetzelfde uit.
Ik waardeer het contact dat we hebben zeer, om nog maar te zwijgen over het feit dat je vele kilometers hebt gereden om bij de presentatie van de Bob Dylan aantekeningen te kunnen zijn. Fantastisch vind ik dat.

En dan is er altijd weer de dag van morgen. Gewoon verder gaan met wat me gelukkig maakt. De weblog is daar een onderdeel van.

Nogmaals dank voor je meer dan vriendelijke woorden.
Vier jaar is een begin.
Een mooi begin.
Op naar morgen & meer.
'he not busy being born is busy dying'

groet,

Tom

Een tijdje geleden schreef ik hier over de aanstaande release van het boek + cd My name is New York. Op de cd zal 'iets' van Dylan terecht komen. Helaas weet ik nog niet wat dat 'iets' zal zijn. Wel heb ik inmiddels uit betrouwbare bron begrepen dat het boek in juni zal verschijnen. Wanneer de cd zal verschijnen is nog niet bekend.

Eerder schreef ik over Harten in Atlantis van Stephen King & vroeg ik lezers om mij te melden wat er over Dylan in dit boek staat. Thomas was zo vriendelijk om de betreffende passage op te sturen: 'Ik lag languit op mijn ben en worstelde met mijn oude vriend de geologie. Op de stereo zong Bob Dylan: "She was the funniest woman I ever seen, the great-grandmother of Mr. Clean.'
Er werd twee keer achtereen hard op de deur geklopt: pow-pow. 'Etagevergadering!' riep Dearie. 'Etagevergadering in de recreatieruimte om negen uur! Aanwezigheid verplicht!'
'O jezus,' zei ik. 'Verbrand de geheime papieren en eet de radio op.'
Nate zette Dylan zachter en we hoorden Dearie door de hele gang gaan, overal met dat roffeltje pow-pow en met de luide bekendmaking van een etagevergadering in de recreatieruimte.'
[Met dank aan Thomas voor het opsturen!]

Nog meer antwoorden - ik vind het geweldig, al die bijdragen van lezers. Dank! Laat maar komen! - beide van Simon. Ik neem zijn beide e-mails hier over:

Hoi Tom,

In 1992 bracht Baez het album "Play me backwards" uit. Daarop staan elf nummers. In 2011 kwam een cd met 21 nummers als een expanded version uit -in de VS alleen op vinyl als dubbelelpee -. Waaronder dus een demo-opname van Seven Curses.
We kunnen dus aannemen dat de opname van Seven Curses zeker twintig jaar oud is.

Dat de opname is gehaald van deze expanded version staat overigens vermeld op de Amnesty-hoes.

Simon

Zo zie je maar, ik had gewoon even op de hoes van Chimes of freedom moeten kijken voor het antwoord.

Tom,

Op de in je blog genoemde cd van Curtis Stigers is 'Things Have Changed" het eerste nummer.
"Voor de liefhebbers van covers" -ha, bestaan die in het echte leven?

Simon

Het schijnt dat ze echt bestaan, Simon :-)
[Met dank aan Simon, twee maal!]