Allereerst dank aan Ton & Alja voor de reacties op het het stuk over 'Like a rolling stone'. Dank ook aan Cas voor de realisatie dat onze gedachten vaak - zoals in het geval van 'Like a rolling stone' - langs dezelfde lijnen lopen.
Floater stuurde mij vandaag een link naar een stuk over Dylans optreden in Brussel in 2003. Het stuk heet 'Dansen in donker tegenlicht'. Je moet er even voor gaan zitten, het is een lang stuk. Maar de tijdsinvestering zal je zeker ook wat opleveren, het is een van de beste stukken over Dylan die ik in lange tijd online heb gelezen.
Zo lees ik met groot plezier zinnen als: 'Feestvreugde voor al wie zich bij deze gelegenheid wou laten raken door een stem waarmee de ziel van een leven vol liefde en lijden wordt afgetast. De kracht van Bob Dylan schuilt in de combinatie van tijdloze poëzie met een eigenzinnige frasering, een gelaagdheid aan ideeën, emoties en fantasieën, en een eigengereid muzikaal idioom waarmee hij uitdrukking geeft aan zowel maatschappelijke verhoudingen als persoonlijke gevoelens. Klinkt misschien complex maar de man was dan ook nooit een tieneridool.' en: 'Magistraal zingen? Dylan? De man die zijn neus wel eens zou mogen snuiten? Dáár zijn we het mee eens: Bob Dylan kan niet zingen. Gelukkig maar. Want zingen wordt hier zoveel méér dan melodie reproduceren, het gaat om communiceren, evoceren, leven. Bob Dylan, dat is de man die al meer dan veertig jaar toont dat song & dance meer kan zijn dan mooi zingen, dat ook zogezegde populaire muziek een hogere inzet kan hebben.'
Floater wijst in zijn mail ( terecht) nog op de volgende zinnen: '… in meer dan de helft van de nummers raspte die schorre stem splinters los van zijn liedjes, die zich in je hart en ziel boorden.'
Kortom, ga er even voor zitten & lees 'Dansen in donker tegenlicht'. [met dank aan Floater voor het sturen van de link.]
Sinead O'Connor dankt - volgens eigen zeggen - haar leven aan Dylan. Frits (en velen anderen) hebben hierover geschreven. Ik neem hier alleen de link naar de tekst van Frits op. De andere websites vertellen (min of meer) hetzelfde verhaal.
Dylan & Sinead O'Connor, er komen gelijk vijf zaken in mijn achterhoofd bovendrijven:
1. Sinead O'Connors cover van 'I believe in you';
2. Sinead O'Connor die tijdens the 30th anniversary concert celebration wordt uitgejouwd & uiteindelijk Bob Marleys 'War' i.p.v. Dylans 'I believe in you' zingt;
3. Sinead O'Connor die tijdens een interview verklaart dat Slow train coming haar favoriete album is;
4. Sinead O'Connor die enkele jaren later tegen een interviewer zegt dat Saved nòg beter is dan Slow train coming;
5. Sinead O'Connor die op haar website in een open brief Dylan de liefde verklaart & uitnodigt voor sex.
Nu ik naar deze vijf zaken kijk, denk ik: éénrichtingsverkeer. Dat is niet erg, dat is niet vreemd, dat is. Meer niet.
Paul over de productie van Infidels (& het Zappa-verhaal kan hij rustig geloven). Hoe het geklonken zou hebben als ..., is niet zo interessant. Veel interessanter is hoe het klinkt.
Hoe klinkt het? Antwoorden naar tom_dylan@hotmail.com.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten