In 'Dylan kort #801' vroeg ik over het album Infidels 'hoe klinkt het?'
Het derde antwoord komt van Peter:
Ik ben één keer in mijn leven stoned geweest. Tot aan ziek worden toe. Dat was na het eten van veel te veel hasjcake (wist ik veel...) die iemand voor ons had gebakken. Maar tijdens die trip hebben we een aantal keren heel hard Infidels gedraaid – de LP was toen net uit – en dat kwam wel binnen!
Infidels is een tijd lang mijn favoriete plaat geweest. Zelfs het drumwerk, dat mij inmiddels behoorlijk irriteert, vond ik bijzonder. Jokerman, I and I, Man of Peace en License to kill behoren nog altijd tot mijn favorieten. De plaat, inmiddels op CD, komt niet zo heel vaak meer uit de kast. Ik merk dat ik op één of andere manier met Dylan mee groei en (dus) zijn laatste CD’s verreweg het vaakst draai. Maar ook Blood on the tracks, Street Legal (een van mijn favorieten qua sound!) en Unplugged komen nog regelmatig voorbij. Dylan hoort bij de vaste muzikale ingrediënten hier in huis, maar ik luister ook heel veel naar andere muziek. Een aantal vaste radioprogramma’s, veel Americana CD’s en Nederlandstalig. En hoe langer hoe meer klassieke muziek. En eigenlijk is Bob Dylan ook klassieke muziek, toch?
Peter
Geen opmerkingen:
Een reactie posten