Blind Willie McTell

Ed stuurde mij gisteravond deze link & na het lezen van het stuk - gisteravond - ben ik weer helemaal in 'Blind Willie McTell'-land. Het is een mooi, lezenswaardig stuk.
En tegelijkertijd word ik tijdens het lezen wederom geconfronteerd met de wetenschap dat ik inmiddels tientallen stukken over 'Blind Willie McTell' heb gelezen & dat niet één van die stukken het nummer voor mij ontsloten heeft.
Ik weet donders goed waar het nummer over gaat - althans zolang het nummer draait. Zolang het nummer draait, zie ik de beelden voor me, valt alles op de juiste plaats & kan ik het nummer als het ware aanraken.
Maar na het wegsterven van de laatste noten, ben ik het verhaal kwijt. Vraag me dan ook niet om uit de doeken te doen waar volgens mij 'Blind Willie McTell' over gaat. Ik kan het niet.
Dat is niet erg, alles behalve zelfs. Deel van de schoonheid van 'Blind Willie McTell' is dat mysterie.

Er zijn perioden geweest dat ik na thuiskomst eerst een half uur tot een uur onafgebroken 'Blind Willie McTell' draaide voor ik wat dan ook maar deed. En ondanks dat ik het nummer inmiddels duizenden keren gehoord moet hebben, is er nog geen noot die oud of versleten klinkt.
Ja, ik ken inmiddels iedere noot, iedere stembuiging tot in het kleinste detail. En toch weet 'Blind Willie McTell' me nog steeds te verrassen.

Bob Dylan heeft een groot aantal van de schitterendste opnamen gemaakt. Zijn catalogus met meesterwerken is groter dan van om het even wie.
Boven die meesterwerken staan een handvol opnamen die haast onaantastbaar zijn. De schoonheid ervan is niet te vatten. Als luisteraar kun je slechts je ego voor de duur van het nummer laten wegspoelen.
'Blind Willie McTell' is voor mij één van die onaantastbare opnamen.

[met dank aan Ed voor het sturen van de link!]