L'explosion rock - een verslag door Cas

Bob Dylan: L'explosion Rock 61-66

Deze expositie vond plaats in het Cité de la Musique (wijk: la Villette, metro: Porte de Pantin) tussen 6 maart en 15 juli 2012, met een week verlengd tot 22 juli.

De expositie was samengesteld door Robert (Bob) Santelli, curator van het Grammy Museum in Los Angeles, bij de Dylanliefhebber beter bekend van de EMP in Seattle (2004) en de daarvan afgeleide vervolgtentoonstellingen, en van het Scrapbook 1956-66.

Sponors waren oa de Parijse metro (in de meeste metrostations kwam je dan ook de expositieposter tegen, altijd leuk), de Franse TV2 en Inter (onbekend is wat/of er uitgezonden is), en de bladen Liberation en Telerama. Telerama heeft een speciaal voor de expositie samengesteld (zeer voordelig) boekje uitgegeven met daarin een selectie van de aanwezige Daniel Kramer foto's waaronder enkele in kleur.

Het Cité is een relatief nieuw expostiegebouw gelegen op een groot winderig plein direct bij de metrouitgang. Naast het Cité staat het 150 jaar oude, nu gerestaureerde Les Grand Halles. Dit was in de vorige eeuw de grote markthal waarin vlees verhandeld werd (in La Vilette was vroeger een enorme vleesverwerkende industrie gevestigd). Deze hal was echter enkele decennia geleden beter bekend als het Pavillon de Paris, waarin tussen 1975 en 1984 alle groten der aarde uit de rock en pop hebben opgetreden, waaronder natuurlijk ook Bob Dylan, die er begin juli 1978 een reeks fantastische concerten heeft gegeven, die door sommige Dylanliefhebbers beschouwd worden als zijn beste liveoptredens van dat jaar.
(De Rolling Stones namen hier hun live-dubbelalbum Love You Live op, alsmede een TV special getiteld Les Stones dans Les Abattoirs, omdat men abusievelijk in de veronderstelling was dat het Pavillon vroeger een slachthuis was, hetgeen onjuist is. De slachterijen (verdeeld over 8 hallen) lagen indertijd aan de overkant van de straat).

Terug naar de expositie. Deze was verdeeld over twee grote zalen helemaal achterin het gebouw.
Toegang tot de expostie ging via een (tijdelijke?) boek- en cd winkel. Het voorste gedeelte van deze winkel was helemaal aan Dylan gewijd. Hier was, naast zijn complete Sony cd oeuvre (inclusief die recente rare dvd heruitgave van Biograph die ik overal tegenkwam, dus vermoed dat dit een franse release is) te koop: het speciale L'explosion Rock boxje en de luxe 2-cd 30cm box. De 2-cd jewelcase was hier uitverkocht (maar lag bij FNAC al in de ramsj met de expositiestickers eraf gescheurd).
Zoals reeds door Tom opgemerkt bevat het boxje precies dezelfde cd's als in de Volkskrant jaren 60 box. De 2 cd's van de jewelcase en de luxe box zijn eveneens identiek. In tegenstelling tot wat er beweerd is op internet staan hier geen nieuw geremasterde tracks op. De summiere inlay van de 2-cd jewelcase ontbreekt in de luxe box.
Verder was in de winkel aan de expositie gerelateerd te koop: de Telerama special met een selectie Kramer foto's (waaronder de Highway 61 outtake hoesfoto in kleur), twee posters (1 op A2 formaat, en de 2e op mega formaat groter dan de poster die in de metrostations hing), en een button.
Daarnaast stonden er alle Dylan Music on Vinyl lp releases met daartussen een enkele verdwaalde Simply Vinyl, en verder nog cd's van artiesten die ook op de expositie te zien waren (Joan Baez, Woody Guthrie, e.a.).
Iets terzijde waren originele zeer mooie prints te koop (30 x 30 cm) van Don Hunstein, waaronder een schittterende outtake van de Freewheelin' cover shoot. € 53 per print.
In het boekengedeelte van de winkel was een aparte display gewijd aan alle (actuele) Franstalige boeken over Dylan. Ik zag hier zeker 8 tot 10 Franse titels liggen die mij totaal onbekend waren (maar dat zegt niets). Verder ook alle in Frankrijk verkrijgbare Engelse Dylan titels, hier echter niets nieuws onder de zon.
Wat ontbrak waren de Dylan gerelateerde dvd's die wel bij de FNAC liggen.

Zoals gezegd, de expositie zelf was in 2 zalen. Boven een lange zaal met langs de linkerwand 50 z/w foto's van Kramer. Op 5 foto's na mij allemaal overbekend. Van die 5 waren er 3 met Dylan en Joan Baez in een kleedkamer waar een niet zichtbare fan door een raam een exemplaar van een stereo Times door het raam steekt die door Baez voorzien wordt met de handtekening van Dylan! Hilarische foto's maar als jullie ze al kennen dan dus geen verrassingen in het Kramer deel. Naast de Kramer wand een monitor waarop Kramer een kort interview geeft.
De rechterkant van de lange bovenzaal was verdeeld in enkele kleinere binnenzalen. Hierin aan de wanden opgeblazen foto's die allemaal al bekend zijn, en wat vitrines met oa (Amerikaanse) platenhoezen. Aan de wand repro's (niet de originelen dus) van 60s concertposters (die de laaste tijd ook in ISIS afgedrukt worden). Allemaal uit de collectie van Paul Würlz, op eentje na, uit de collectie van Jeff Rosen, de bekende oranje Dylan-Baez poster, eveneens een replica.
De andere binnenzalen waren gewijd aan andere thema's/artiesten (folk en folk-rock) met dito hoezen. Het jasje dat John Sebastian (Lovin' Spoonful) droeg op Woodstock & zijn gitaar; hoezen van Peter, Paul & Mary en gitaar van Paul Stookey e.d.
Ook waren er grotere vitrines gewijd aan Buddy Holly, Elvis Presley, en Woody Guthrie. Van Elvis een kostuum en een gitaar uit 1961. Van Buddy Holly oa zijn bekende Martin gitaar met leren omslag (liever had ik zijn Stratocaster uit 1959 gezien). Van Woody Guthrie de originele hardcover van Bound for Glory (niet Dylans exemplaar), wat platenhoezen (gek genoeg niet zijn bekendste zoals de Library of Congress box of de originele Victor release van de Dustbowl ballads, helaas, maar er staat een mooie foto van in het New York boekje), maar wel de Martin gitaar die hij tijdens de opnamen van DBB in april 1940 gebruikt heeft.
Van Dylan hing er ook een Martin gitaar, eentje uit de befaamde 00-19 serie, die ook op de hoes van het eerste album staat/zou staan. Gek genoeg heeft die gitaar echter zilveren stemknoppen (pegs) en de aanwezige gitaar had er witte...
Mooi vond ik verder het toegangskaartje voor de Guthrie tribute van 20-1-1968, en een backstage pass (van Dylan?) van de March on Washington 1963. Dit waren namelijk wel originelen. Verder ook wat spullen uit de collectie van Jeff Gold, o.a. de originele Shelton review uit 1961.
Van Kramer ook twee uitvergrotingen van de Bringing it all back back home cover (eigenlijk zijn topstuk) en een outtake van de Highway 61 cover shoot die ik niet kende (staat niet op dylanstubs). De BIABH print kwam op mij over als niet origineel maar de Highway 61 cover outtake wel.

Apart was ook dat in de hoek van elke zaal een metalen plaat (20x20cm) stond met de afbeelding van een Dylan platenhoes, met daarin gestansd de brailletekst over de betreffende zaal. Als je je vingers over de tekst bewoog, gingen er lichtjes aan over de contouren op de hoesafbeelding. Vooral bij het 1e album en bij Times was dit zeer geslaagd. Deze platen waren ware kunstwerkjes op zich en moet wat hebben gekost om ze te maken.

In een zaal werd The other side of the mirror getoond en in de hoek een monitor met daarop een nieuw interview met Murray Lerner. In een andere zaal kon je diverse songs beluisteren via koptelefoon en werd de tekst in Engels en Frans op een muur geprojecteerd.

De 2e zaal van de expostie was beneden, deze was geheel gewijd aan Bob Dylans relaties met Franse artiesten en zijn bezoeken aan Frankrijk in de jaren 60. Deze zaal was daarom wat interessanter. Een wand met/over Hugues Aufray, zijn platenhoezen (EPs & LP), de z/w foto's van Dylan bij Aufray thuis en op straat in 1964 vergroot. Verder mooie kleurenfoto's van Dylan in het appartement van Mason Hoffenberg uit hetzelfde jaar (ik kende deze foto's tot dan toe alleen z/w).
Verder ook wanden gewijd aan Johnny Halliday en Francoise Hardy, met de bekende z/w foto's uit 1966. Kort z/w TV interview met Johnny Halliday uit 1996 op monitor.
Twee vitrines met alle Franse Dylan EPs en de afwijkende LPs (En roue libre etc). Mooie gave hoezen, alles courtesy of Sony Music.
Verder wat foto's van Dylan live Parijs 1966, een JP Leloir foto groot in kleur (niet de poster), enkele bekende z/w foto's van de persconferentie. Onbekende (voor mij) overzichtsfoto van de persconfrerentie met achter Dylan een jonge fan met Franse EP & pen in zijn hand, wachtend op handtekening.
Langs de wanden uitvergrote foto's van artikelen over Dylan Parijs 1966, o.a. de kleurenfoto van Rock&Folk van mei 1968.
Het accent in deze zaal lag vooral op Dylan in Parijs 1966, des te meer miste je beeld- en geluidsmateriaal, dat er wel is maar niet te zien was. Er zitten wat beelden van Parijs 1966 in No direction home, en uiteraard in Eat the document, en ook in de film van Mickey Jones. Verder is er dat stukje geluid van de persconferentie (3 vragen en antwoorden met Franse voiceover), afkomstig van Franse radio maar pas uitgezonden ergens in de jaren 80. Allemaal fragmentarisch, maar men had er wat mee kunnen doen.
Achterin de zaal werd alleen doorlopend Dont look back gedraaid.

Behalve de twee expositiezalen is er in het Cité ook een mediatheek, op de 3e verdieping. Hier ook voor de zekerheid maar even een kijkje genomen, en waarachtig, er was een hoek aan Dylan gewijd, waar je kon zitten en zelf 3 dvd’s kon afdraaien: Dont look back, No direction home, en een nieuwe documentaire over de geschiedenis van de folk, zonder Dylan erin, wel Woody Guthrie.
Ik kwam in die mediatheek (waar behalve een Franse dame oh la la, niemand zat) echter twee zeer interessante boekwerken tegen, beide gemaakt n.a.v. de expositie. Het ene boek was een soort scrapbook op groot formaat, met daarin verzameld 24 artikelen over Dylan in Parijs 1966 met uitgebreid nieuw commentaar, uiteraard alles in Frans. Hiervan 3 exemplaren aanwezig (en in de benedenzaal nog 2).
Het andere boek bestond uit zeer mooie kleurenkopieën, repro's bijna, van alle (franstalige) artikelen uit de Franse pers uit de jaren 60, een dik pak papier in een simpele ringband. 1 exemplaar. Beide boeken echter alleen om in te zien, absoluut niet voor verkoop.
Ik heb alle mogelijke moeite gedaan ze te bemachtigen, non monsieur, ce n'est pas possible, we can not do that.
Helaas.