Beste Tom,
Vannacht thuisgekomen na een avondje Bonn.
We stonden vooraan, vijfde of zesde rij en links van het midden, met uitstekend zicht op de grand piano, die ook in Bonn met op het podium stond.
Vlak voordat we het terrein op mochten hoorden we de band tijdens de soundcheck Just Like Tom Thumb’s Blues spelen.
Dat Dylan ruim één uur later met uitgerekend dit nummer zou aftrappen had nagenoeg niemand kunnen vermoeden.
We moesten het dit keer doen zonder de zo bekende aankondiging: “Ladies and gentlemen, would you please welcome…”, etc.
Het concert werd daarentegen door Stu Kimbell met enkele gitaarsalvo’s ingeluid, waarna de overige bandleden één voor één kwanmen binnendruppelen.
Dylan uiteraard als laatste. Hij was gehuld in een soort gala-uniform, een donkerkleurig jasje met gele strepen onder op de mouwen en een crème-kleurige pantalon.
Geen hoed en geen zonnebril.
Nadat we bekomen waren van de zeer verrassende opener viel op dat Dylan bijzonder goed geluimd was. Na iedere twee regels trok hij een brede grijns. Het leek wel alsof ze hem lachgas hadden toegediend. Op de een of andere manier deed zijn performance tijdens de eerste vier nummers mij sterk denken aan Maurice Chevalier in zijn beste tijd. Zijn voordracht was zeer expressief terwijl hij dwars voor de microfoon stond, zijn hoofd schuin omhoog en de handen gesticulerend. Bijzonder om te zien.
Tijdens het vijfde nummer nam Bob voor het eerst plaats achter de zwarte grand piano. Met zichtbaar plezier! Zijn rechterbeen onder de vleugel en zijn linkerbeen schrijlings over de pianokruk.
Zijn pianospel is rudimentair en voegt niet al te veel toe. Vergelijkbaar met zijn keyboardspel. Maar Bob had het heel goed naar zijn zin. Tryin’ To Get To Heaven was voor mij het eerste hoogtepunt die avond. Hierna viel de spanning enigszins weg en had ik het gevoel dat de daaropvolgende nummers op de automatische piloot werden gespeeld. A Hard Rain’s A-Gonna Fall luidde een tweede sterke fase in, die wat mij betreft tot Thunder On The Mountain duurde. Daarna kabbelde het concert wat obligaat naar het einde. Bob had inmiddels zijn hoed opgezet, waarschijnlijk omdat de lampen nogal fel op zijn gegroefde gelaat schenen. En wij konden na pakweg 5 kwartier weer huiswaarts…
Een heerlijke zomeravond.
Groet,
Floater
Geen opmerkingen:
Een reactie posten