Gisteravond heb ik het nogmaals gedaan, dat kwartiertje afzondering om naar 'God knows' & 'I and I' te luisteren. Niet zomaar versies van beide nummers, maar precies dezelfde opnamen als een avond eerder (zie het bericht hieronder).
Het opnieuw beleven is volledig mislukt, simpelweg omdat ik nog voor ik de cd in de speler schuif al weet wat er gaat komen. Een tweede keer hetzelfde kwartiertje bleek echter gewoon aangenaam, maar om andere redenen dan de eerste keer luisteren.
De eerste keer was er de verrassing, de tweede keer de herkenning. Beide hebben een functie.
Deze avond sla ik de muziek over, ik heb een kop vol snot. Dat luistert niet lekker.
Het moet wel lekker luisteren, anders begin ik er niet aan.
Morgen weer, met nieuwe oren, luisteren naar iets anders.
Vanavond duik ik in de papieren wereld, er is nog genoeg over Dylans leven & werk te lezen om me ook deze avond van de straat te houden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten