Beste Tom,
Las Floater's bericht over een kwartiertje Dylan.
Ik had dat ook bij 'Do Re Mi'. Moest eerst een paar keer er voor gaan zitten, me wat ontspannen en met aandacht luisteren.
En ja hoor, het kwartje viel, prachtige versie!
Dylan zong ooit het nummer 'Soon' live solo met gitaar, ter ere van Gershwin.
Dat was meteen de eerste keer raak bij mij, ontroerend mooi.
Net als 'I ain't Gonna Go To Hell For Anybody', live in Toronto 1980.
Die uitvoering deed me na de intro bijna achterover vallen!
Maar om terug te komen op "het kwartiertje".
Heb je Dylans optreden in het Witte Huis al eens onder de loep genomen?
En dan bedoel ik die keer dat hij 'The Times They Are A-Changin'' zong.
Voor die performance had ik wel een kwartiertje nodig. Maar ook toen viel bij mij het bekende kwartje.
Het hele nummer draait wat mij betreft om het couplet waarin Bob de senatoren en congresleden letterlijk aanspreekt.
Eerst lijkt hij de heren en dames een seconde in de ogen te kijken. Zijn hoofd zwaait kort met de blik door de zaal (?).
En dan, de vermoeide stem, de ingetogen muziek, en Dylans bewegingen met zijn hoofd als hij in de microfoon zingt en het publiek confronteert.
Come senators, congressmen
Please heed the call
Don’t stand in the doorway
Don’t block up the hall
For he that gets hurt
Will be he who has stalled
There’s a battle outside and it is ragin’
It’ll soon shake your windows and rattle your walls
For the times they are a-changin’
Ik geef toe, deze kijk- en luisterervaring is geen hapklare brok. Geen snelle kik, niks fijn, lekker oh wat zalig!
Dit is pijnlijk, hier liggen zenuwen bloot, dit voelt ongemakkelijk.
De ingetogen piano, Tony Garniers baspartij...probeer het nog eens zou ik zeggen.
Drie minuten en achtendertig seconden op youtube.
Dat is vier keer binnen een kwartier. Hier is de link.
Groet,
Bas
Beste Bas,
Allereerst dank voor je kwartiertje. De schoonheid van zowel 'Do re mi' als 'Soon' & 'Ain't gonna go to hell' herken ik gelijk. Het is grappig dat je min of meer dezelfde opnamen eruit pikt die ik er ook uit zou kunnen pikken.
Dat geldt helemaal voor 'The Times they are a-changin'' uit het Witte Huis. Dat moet de opname uit de laatste vijf jaar zijn die ik het meest draai. Ergens doet deze versie me eerder denken aan de Witmark-versie & de outtake-versie (op de bonus-cd bij "Love and theft") dan aan de overbekende versie van het gelijknamige album.
Of ik ooit aandacht aan deze opname geschonken heb? Mijn eerste reactie is een volmondig 'ja', al moet ik bekennen dat ik wel even moet zoeken. Ik weet ook niet meer zo goed wat ik toen over Dylans optreden in het Witte Huis heb geschreven.
Ik herinner me wel dat er iets over dit optreden staat in mijn eerste boek, ik weet ook nog wel ongeveer wat daar in staat. Maar op de blog?
Na wat zoeken vind ik wel het een & ander, zoals het bericht dat dit optreden een dag naar voren is geschoven in verband met de slechte weersverwachtingen.
Er moet wel meer zijn.
Hier staat nog wat. En hier. Hier nog iets over het uitblijven van een dvd & iets over de songkeuze.
Enfin, er moet nog wel meer zijn.
Op de website van het Witte Huis zijn nog steeds de audio & de video van Dylans optreden te vinden. Mocht je het nog niet hebben, grijp je kans, zou ik zo zeggen.
Dank voor het weer onder de aandacht brengen van 'The Times they are a-changin'' uit het Witte Huis. Dit ga ik zeker vanavond nog een aantal keer draaien, ongeveer een kwartier lang :-)
groet,
Tom
Geen opmerkingen:
Een reactie posten