Ik kon afgelopen nacht maar moeilijk de slaap vatten (of moet ik zeggen dat de slaap mij niet wilde vatten). Dat had niks met het verlies van het Nederlands elftal te maken, dat had met 'God knows' te maken.
Gisteravond werd ik gegrepen door 'God knows', niet per se de beste versie maar gewoon een versie zoals er wel meer zijn.
De eerste paar minuten houdt de band zich in, ze leggen een zachte, muzikale fundering waarover Dylan zijn stemgymnastiek kan leggen. Hoeveel regels begint Dylan met de woorden 'God knows...'? Bijna alle regels & het lijkt haast wel alsof hij iedere 'God knows...' een nieuwe lading geeft met zijn stem.
Ruim na het moment waarop ik denk dat ik het niet meer houd, dat de spanning me teveel wordt. Op het moment dat ik al zover naar het puntje van mijn stoel geschoven ben dat ik dreig om de grond te donderen, pas dan & geen seconden eerder gaan alle remmen los & knalt de muzikale ontlading tegen de schuine wanden van zolderkamertje waar ik zit te luisteren.
Langzaam zak ik achterover in mijn stoel, het is goed zo. Alle opgebouwde spanning glijdt uit mij weg terwijl Dylan & band tekeer gaan.
En hoe nu verder? Ik kan - tijdens de outro van 'God knows' geen enkel nummer bedenken dat hierop moet volgen. Alles wat er nu komt kan na deze climax alleen maar tegenvallen, zo denk ik.
Dylan & band kunnen geen 'knaller' als 'Like a rolling stone' spelen of een ingetogen nummer als 'Love minus zero / no limit' na deze 'God knows'. Hoezeer ik 'Like a rolling stone' & 'Love minus zero / no limit' ook waardeer, nu is niet het moment. Het zou niet passen.
Er past niets na 'God knows', er moet stilte zijn, zo denk ik.
Ik heb ook werkelijk geen idee wat er gaat komen. Er zat geen hoesje om de cd waar ik naar luister. Ik heb geen setlist bij de hand. Ik heb niks, alleen mijn oren (& eigenlijk is dat het beste)
Er is geen stilte. De drummer zet een ritme in dat ik eerst niet kan thuisbrengen. Wat ik hoor ligt ergens tussen het ingetogen eerste deel van 'God knows' & de geluidsexplosie aan het eind van 'God knows'. Wat moet dit worden? Waar gaat dit heen?
Er is niets dat past na 'God knows'... Heerlijk ritme, dat wel.
Ik denk het te weten. Het lijkt erop. Mijn hand grijpt naar het cd-doosje dat er niet is.
En dan, na een lang intro, lang genoeg om de schoonheid van 'God knows' in het achterhoofd vast te houden & tegelijkertijd het verlangen om te horen wat dit gaat worden op te wekken, komen de eerste woorden:
Been so long since a strange woman has slept in my bed
Look how sweet she sleeps, how free must be her dreams
En het past!
Het is 'I and I' & het past!
Heeft Dylan mooiere nummers dan 'I and I ' geschreven? (Natuurlijk heeft hij mooiere nummers geschreven, maar dat doet er nu niet toe. Dit is nu, dit is dit moment).
Laat me maar even, ik luister.
Ik ben daar, zoveel jaar geleden.
Wanneer 'I and I' is afgelopen kijk ik op de klok. Het is een kwartiertje, van het begin van 'God knows' tot het eind van 'I and I', meer niet. Het is genoeg.
Ik haal de cd uit de speler, loop naar beneden & kijk nog even met de kinderen naar de tv.
Op het moment dat ik beneden kom, vraagt 'mevrouw Tom' wat ik heb gedaan. 'Ik was er even niet,' zeg ik, 'het duurde maar een kwartiertje.'
2 opmerkingen:
mooi
Schitterend.
Een reactie posten