moeder grijp mij vast

Holy shit! Moeder grijp mij vast voor mijn sokken door mijn schoenzolen zakken. Veel meer dan deze eerste reactie na het zien van de beelden hoef ik misschien niet te zeggen.
Gewoon kijken & luisteren & mee laten slepen.

Gisteravond kreeg Martin Scorsese een prijs & om dat wat luister bij te zetten, mochten Dylan & band een nummer spelen. Na een introductie van Olivia Harrison spelen Dylan & band 'Blind Willie McTell'. Spelen is misschien niet het goede woord, de vlammen knallen eruit. In een arrangement dat niet sterk afwijkt van het arrangement tijdens de live-versies afgelopen jaar, swingen Dylan & band door het nummer. Ergens doet het ook denken aan het oude 'St James infirmary', dat kan geen toeval zijn.
Heerlijk gitaarspel van Charlie Sexton, zeker in combinatie met de banjo. En wat te denken van Dylans harmonicaspel? Je kunt mij opvegen.
Hoezo geen stem meer over? Hoezo kan niet zingen? Dylan zingt de sterren van de hemel, verhalenverteller in optima forma.
Inmiddels moet ik die paar minuten een keer of tien gezien en / of gehoord hebben. Op youtube is wel een of ander gammel filmpje te vinden, het is een indruk. Veel beter is het om verder te zoeken. Er is inmiddels een ander filmpje, haarscherp beeld & schitterend geluid (stereo) [alleen in mpeg, wie helpt mij converteren naar een brandbaar bestandstype? Tips zijn welkom!]. Daarnaast circuleert ook alleen een audiobestand op het net, wederom perfect van geluid.

Onafgebroken luister ik, keer na keer. Luister ook vooral naar de subtiele accenten op de gitaar, de drums & de banjo. Maar luister vooral naar die stem.
Mijn sokken zijn inmiddels door het leer van mijn schoenen gekropen om elders een nieuw leven te beginnen. Ze trokken het niet meer, te veel schoonheid voor simpele sokken.
Te veel schoonheid.