Miss O'Dell

Gisteravond heb ik het boek Miss O'Dell uitgelezen, een boek waarin Chris O'Dell (met wat schrijfhulp van Katherine Ketcham) herinneringen ophaalt aan werkzaamheden voor & ontmoetingen met vooral The Beatles (& George Harrison in het bijzonder), The Rolling Stones, Eric Clapton en Bob Dylan. Ik focus me hier op het Dylan-deel.
In het bijna vierhonderd pagina's tellende verhaal, komt Dylan grofweg drie keer langs:

1. Vlak voor Dylans optreden op het Isle of Wight wordt Chriss O'Dell door George Harrison gebeld of ze een paar mondharmonica's kan brengen aangezien Dylan is vergeten zijn exemplaren in te pakken. O'Dell koopt een aantal mondharmonica's & brengt ze persoonlijk - per helikopter - naar Dylan op het Isle of Wight.
O'Dell zag, gezeten tussen leden van The Beatles, Dylans optreden op het Isle of Wight, maar zo'n beetje het enige dat ze daarover schrijft, is 'The concert, which lasted less than two hours, passed in a blur'.

2. Chris O'Dell was betrokken bij de voorbereidingen voor The Concert for Bangladesh, was bij de rehearsals & één van de twee concerten. En ook over dit concert zegt ze niet veel. Blz. 201: 'Something about Bob Dylan's voice had changed - the tone was deeper, more soulful, as if he were reaching deeper and singing from his heart rather than his head.'

3. Chris O'Dell werkte voor Dylan tijdens The Rolling Thunder Revue van zowel 1975 als 1976. Die ervaring is natuurlijk een uitgelezen kans om ons, simpele lezers, eens uit de doeken te doen hoe het toeging tijdens die tournees. Alle ins & outs zouden voorbij kunnen komen, zo verwacht je dan als lezer. Maar O'Dell vertelt niet veel meer dan dat ze aanvankelijk nogal gecharmeerd was van gitarist Mick Ronson, dat zij de nieuwsbrieven tijdens deze tournee verzorgde, dat ze kortstondig een affaire had met Sam Shepard, dat ze een dansje heeft gemaakt met Dylan & uiteindelijk - na de scheiding van Sara & dus na The Rolling Thunder Revue - het bed met Dylan deelde.
Dat is het wel.

Miss O'Dell is een babbelboek met weinig inhoud. Grote delen gaan meer over de inname van vele kilo's cocaïne & honderden liters sterke drank, dan over de muziek. Grote delen gaan meer over de al dan niet bloeiende liefdes & affaires van Chriss O'Dell, Leon Russell, George & Patti Harrison, Ringo Star, Eric Clapton, enz. enz., dan over de muziek.
Een babbelboek, een grote tegenvaller.

Ik wilde Miss O'Dell vooral lezen omdat ik hoopte het antwoord te vinden op één vraag. George Harrison schreef het nummer 'Miss O'Dell' - inderdaad, over Chris O'Dell - en bracht het in 1973 uit op de b-kant van een single. Op dit nummer is een mondharmonica te horen & al jaren circuleert het gerucht dat Dylan deze mondharmonica speelt.
Chris O'Dell schrijft een aantal malen over Harrisons 'Miss O'Dell', maar niet over de opnamesessie van dit nummer. Blijkbaar was ze hierbij niet aanwezig. Ze geeft in haar boek dus geen antwoord op de vraag of Dylan daadwerkelijk degene is geweest die de mondharmonica speelt op 'Miss O'Dell'.

Ik kan de Dylan-liefhebber eigenlijk alleen maar aanraden om dit boek links te laten liggen, het heeft niet tot nauwelijks iets te bieden.
Ik kan me voorstellen dat Miss O'Dell voor The Beatles-liefhebber meer te bieden heeft, vooral wanneer je graag meer wilt weten over de privé-levens van voornamelijk George & Patti Harrison.