groentje

Op de website van De Groene Amsterdammer, in een stuk over natuurfilms, kom ik het volgende tegen: 'Maar wat als (een deel van) het publiek de natuur slechts ziet als een curiositeit, nog één keer te bewonderen voor haar dood? Zoals ook niet-fans Bob Dylan willen zien optreden voor het te laat is.' (Tim van Remmerden - 'Het zijn net mensen'; gezien online 17 januari 2012)
Tijdens het concert in 2009 zat ik naast zo'n niet-fan. Ze was deel van een hele groep niet-fans. Rampzalig was 't voor haar & niet alleen voor hoor, ook voor de andere leden van haar groep. Ze mopperde een beetje voor zich uit. Over dat ze geen enkel nummer kende. Over dat ze eigenlijk niet kon zien wie nou die Dylan was, er stonden zoveel mannen op het podium. Over dat ze Marco Borsato pas nog had gezien & dat die wèl kon zingen. Over dat zij moest rijden & dus niet, zoals de anderen in haar groep, een snee in haar neus kon zuipen om maar te kunnen vergeten, om er maar niet te zijn.
Ik heb maar heel even medelijden met haar gehad, hooguit enkele seconden. Had ze maar niet moeten gaan, de trut.
Of beter: had ze zich moeten voorbereiden.