Als ik me niet vergis, heb ik hier al eerder geschreven over de (bijna) dagelijkse e-mails die tussen Rob en mij heen & weer gaan. Onderstaande e-mail ontving ik vandaag van Rob. In deze e-mail stelt hij een aantal zéér interessante vragen. Voor het beantwoorden van deze vragen, vraag ik lezers om hulp. (De links in de e-mail heb ik ingevoegd)
Hoi Tom
Vanwege de recente release van de mono box, is ook in Dylan land het fenomeen mono weer wat meer in de belangstelling.
Interessant heb ik altijd het gegeven gevonden dat Dylan verzamelaars incl. ikzelf er jarenlang van overtuigd waren dat de mono release van John Wesley Harding, zowel de Amerikaanse als de Engelse, een stereo reductie was, dus niet een aparte mono mix. Van de Engelse mono release van Nashville Skyline was altijd al wel zeker dat het een stereo reductie is (dus beide stereo kanalen samengevoegd). In het voorjaar van 1969 werd in Engeland de productie van aparte mono mixen door de platenmaatschappijen afgeschaft. Singles daarentegen bleven tot in 1970 nog wel in mono (en bijv. singles van de Beatles en de Stones, en ongetwijfeld ook andere acts, hadden in 1969 nog een aparte mono mix. De laatste echte mono single van de Beatles was Get back, en van de Stones Honky tonk women).
Toen echter John Wesley Harding enkele jaren geleden door Sundazed heruitgebracht werd in de serie mono lp's op 180gr vinyl, werd deze aangekondigd als zijnde een unieke mono mix. Sundazed zou een aparte mono mix in de archieven gevonden hebben, en op SFAG vind je een link bij deze heruitgave van JWH die een niet al te duidelijk EQ sheet laat zien waaruit zou moeten blijken dat het om een (unieke) mono mix zou gaan. Tegerlijkertijd werd algemeen aangenomen dat de originele mono release van JWH, de Amerikaanse althans, dus achteraf toch altijd een authentieke mono mix is geweest. Dat is nu bevestigd door de release van mono box, waar de Amerikaanse JWH deel van uitmaakt.
De Engelse JWH daarentegen bleef een stereo reductie. Ik vraag me af of dat wel zo is. Ik heb 'm niet, dus vraag me af of vergelijking van beide releases iets op kunnen leveren, en of mogelijk ook het label van de Engelse JWH interessante informatie bevat.
Omdat in de VS Nashville Skyline alleen in stereo uitkwam, en in voorjaar de mono policy door de platenmij's in Engeland voor wat betreft lp's overboord gegooid was, kunnen we welgevoeglijk aannemen dat de Engelse NS inderdaad een stereo reductie is. Hetzelfde geldt voor de Mexicaanse/Braziliaanse Selfportrait en New morning lp releases.
Interessanter is het verhaal dat Columbia nog een tijdje, tot aan (of in) 1970, doorgegaan is met het vervaardigen van unieke mono mixen voor de single releases.
Ook enkele promo singles na 1970 verschenen in een mono uitvoering. De meesten daarvan in de latere jaren zijn zeker allemaal stereo folddowns (reducties), maar enkele zijn beslist een mono mix (bijv. die unieke mono live It ain't me babe uit 1974, echter ook de Watching the river flow single van een paar jaar daarvoor zou een unieke mono mix zijn.
Het mono verhaal zou in ieder geval opgaan voor de singles die in 1968 en 1969 uitgebracht zijn in de VS en daarbuiten, en voor enkele singles in 1970 in een paar Europese landen.
Misschien kun je iets van bovenstaande op het weblog plaatsen. Ik ben in ieder geval benieuwd naar:
- Is de Engelse mono JWH een stereo reductie of een echte mono mix?
- Zijn de Amerikaanse singles I threw it all away, Lay lady lay/Peggy day, Wigwam/Copper kettle, en Watchting the river flow inderdaad mono mixen?
- Is de Nederlandse Wigwam/Copper kettle in stereo? Volgens SFAG is er twijfel, maar dat moet toch gemakkelijk te vergelijken zijn door zowel de NL single te draaien en vervolgens een NL persing van Selfportrait.
Opmerkelijk vind ik nog dat alleen op de single Copper kettle de toevoeging The pale moonlight heeft.
Dat was ie weer. Moest het even kwijt.
Groet Rob.
Weet je het antwoord op één of meerdere vragen van Rob, stuur dan een e-mail naar tom_dylan@hotmail.com, of plaats een reactie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten