Van Alja ontvangen - waarvoor dank - twee passages uit Freedom van Jonathan Franzen:
“Opmerkelijk genoeg mocht Richard hem ook meteen. Dat had voor een belangrijk deel met het feit te maken dat Walter uit de plaats kwam waar Bob Dylan was opgegroeid. Toen ze na de bijeenkomst in hun kamer zaten, overstelpte Richard hem met vragen over Hibbing. Hoe het er was, hoe de mensen er waren, of Walter er mensen kende die Zimmerman heetten. Walter legde uit dat het motel kilometers buiten de stad lag, maar het idee van een motel sprak Richard ook aan, plus het feit dat Walter een beursstudent met een alcoholistische vader was. Richard vertelde dat hij Walter niet had teruggeschreven omdat zijn eigen vader vijf weken geleden aan longkanker was gestorven. Hij begon weer over Dylan, die volgens hem een etterbak was, maar dan wel het goede, pure soort etterbak, iemand die jonge muzikanten ertoe inspireert om zelf ook een etterbak te worden, en daarom had hij zich Hibbing altijd voorgesteld als een stad vol etterbakken. Hoe ironisch. De Walter die met zijn donzige wangen tegenover hem zat, en zo aandachtig naar zijn nieuwe kamergenoot luisterde en zo hard zijn best deed indruk op hem te maken, was de levende ontkrachting van die veronderstelling.”
en
“De autobiografe is er overigens van overtuigd dat Richard op zijn beurt ook een curieuze streling van zijn ego ervoer door zo hecht bevriend te zijn met de sukkelige Walter. Daarmee onderscheidde hij zich namelijk van het modieuze en steenrijke deel van de studentenpopulatie op Macalester. Richard verachtte de hippe types (de vrouwelijke incluis, wat hem er overigens niet van weerhield ze een beurt te geven als de gelegenheid zich voordeed), en wel met dezelfde felheid als waarmee de hippe types op Walter neerkeken. De documentaire Don’t Look Back over Bob Dylan vormde in dit verband zo’n inspiratiebron voor zowel Walter als Richard, dat Patty op een dag (de kinderen waren nog klein) de video huurde om er samen met Walter naar te kijken en zelf ook eens de beroemde scene te zien waarin Dylan op een sterrenparty in Londen de zanger Donovan overvleugelt en vernedert, puur om het plezier dat die vernedering hem schenkt. Hoewel Walter die avond medelijden kreeg met Donovan, en het zichzelf verweet dat hij niet meer op hem wilde lijken en minder op Dylan, vond Patty het een zeer opwindende scene. De adembenemende openlijkheid van Dylans geldingsdrang! Haar idee na afloop van de film was: zo zie je maar weer, winnen is heel veel leuker dan verliezen. De scene hielp haar begrijpen waarom Richard zo nadrukkelijk de onmodieuze Walter boven de hippe types had verkozen.”
(beide passages uit Hoofdstuk 3, ‘de vrije markt bevordert concurrentie’)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten