het plezier waarmee ze spelen

Ik denk aan Edie Sedgwick & The Basement tapes terwijl Blood on the tracks lang mijn oren schaaft.Ik weet het, het is vreemd & het is een lang verhaal. Echter, het gehele verhaal vertellen voegt niks toe, net zo min als de aanname dat Just like a woman & Leopard-skin pill-box hat over Edie Sedgwick gaan niks toevoegt aan het luisteren naar deze nummers.
Het is tijd om Edie Sedgwick los te koppelen, al schreef Patti Smith dat Sedgwick de ware heldin van Blonde on blonde is. Wat weet Patti Smith - ook al heeft ze misschien gelijk - het voegt niks toe. Het is tijd om te vergeten.

Ik lees over Norman Raeben & hoe belangrijk hij is geweest voor het tot stand komen van Blood on the tracks. En hoe meer ik luister, des te meer raak ik er van overtuigd dat Blood on the tracks helemaal niet die 'klassieke echtscheidingsplaat' is & hoe meer ik lees dat Norman Raeben vooral een meester was in het leggen van de vinger op de zere plek i.p.v. een meester in de schilderkunst, des te meer raak ik er van overtuigd dat ik vooral mijn eigen oren moet volgen, dat de schoonheid van Blood on the tracks vooral in de ongrijpbaarheid te vinden is. Zolang de oren gestreeld worden, is het glashelder, maar vraag me niet na te vertellen 'waar het over gaat', wat 'de ware betekenis' is Tangled up in blue, Simple twist of fate of Idiot wind.
Ik ging zitten met geen woord op de tong & vijf minuten later staat bovenstaande op het scherm. En wat er staat, is morgen weer vergeten.

Pak Slow train coming uit de kast. Is het je ooit eerder opgevallen dat er tien figuren, tien mensen op de voorzijde van de hoes afgebeeld staan? Eigenlijk wordt er alleen maar gesproken hoezeer de pikhouweel op een kruis lijkt. Afgelopen woensdag opende Dylan zijn concert met Gonna change my way of thinking van dit album.
'ja, en?'
'niks, als je de schoonheid niet wilt horen.'

A.L. Sneijders citeert in een van zijn boeken een gedicht van de Rotterdamse dichter Riekus Waskowsky. Dit gedicht begint met een citaat van Dylan. En in een interview slaat Waskowsky Dylan hoog aan. In welk boek van A.L. Sneijders het staat, durf ik zo niet te zeggen, het boek ligt op mijn nachtkastje & ik het mysterie is mooier dan naar boven lopen om de titel hier te kunnen geven. Dat interview met Waskowsky staat in een aflevering van het literaire tijdschrift Maatstaf, ergens op zolder.

In het boek van Patti Smith waarin ze schrijft dat Edie Sedgwick de ware heldin enz. is, staat een foto van Smith & Dylan. Titel van het boek? Babel gok ik, maar ook dit boek staat op zolder.

Mogelijk moet ik mijn manier van denken veranderen.
En ik denk aan het plezier waarmee ze spelen, uit een e-mail van eerder deze dag, over The Basement tapes, over I'm not there.
het plezier waarmee ze spelen