Dylan en religie door Frits

De laatste dagen (weken?) is er veel over Dylan en religie op deze blog verschenen. Voorlopig als afsluitend stuk over dit onderwerp, een stuk van Frits.
Afsluitend omdat, hoezeer het onderwerp mij ook interesseert, het even mooi is geweest. Er is zo veel meer over Dylan's werk te schrijven dan alleen over Dylan en religie.
Bijdragen aan deze blog over Dylan's werk blijven altijd (meer dan) welkom en kunnen gestuurd worden naar tom_dylan@hotmail.com

Met dank aan Frits voor zijn bijdrage.

Dylan en religie

Sommige dingen zijn. Niets meer en niets minder dan dat. Je ademt, je slaapt, je ruikt, je voelt, je kijkt, je gaat naar de kleuterschool, je eet, je vrijt, je leeft. Je omgeving is er net zo als dat jij doet, gewoon omdat het zo is. Je vader, je moeder, je broers, je zussen, het huis waar je woont, de buren, de auto's, de meesters, de juffen, de letters, de cijfers. Net zoals een cirkel geen begin- en eindpunt heeft.
Zo vanzelfsprekend als het bovenstaande, zo vanzelfsprekend is ook Bob Dylan in mijn leven. Hij is altijd in mijn leven. Er is geen moment geweest waarop Dylan niet in mijn leven was. Het moment dat ik bewust werd van Dylan, kwam later. Net zoals het moment dat je opmerkt hoe het voelen werkt. Of dat je ziet dat de aanwezigheid van je vader niet per definitie normaal hoeft te zijn.
Het was zonder meer duidelijk dat Dylan een christen was, net als wij thuis. Het was zeker niet vanzelfsprekend dat elke zanger christen moest zijn om bij ons binnen te komen. We zongen (en nog steeds zingen we!) onze psalmen en pakken we de liedbundels. Om na het zingen onze oren in de watten te leggen met wereldse muziek. Naast Dylan was in ons gezin de ruimte voor bands als Queen. Wij zijn niet roomser dan de paus.
Dylan als mede-christen. Je ziet het pas als je het door hebt. Wij luisteren naar Dylan met onze christelijke koptelefoons. Een soort roze bril, met verandering van wat veranderd moet worden. De tale Kanaäns horen we in Dylans teksten. Niet in al zijn teksten, maar is dat noodzakelijk? Op mijn eigen blog schrijf ik ook niet altijd over religie – sterker nog, doorgaans helemaal niet. Maar toch ben ik een belijdend christen.
Dylan werpt zo af en toe wat christelijke zinnen in zijn teksten. Een aftastertje voor zijn publiek. Wat voor vlees hebben we in de kuip? Is het een Bijbelvaste groep? Of is religie voor de samengedrongen mensen iets vaags? Ik herinner mij een kennis, die bij de coöperatieve boerenbank werkte. Hij moest het hele land door om lezingen te geven. Zo af en toe zei hij een zin, die uit de Bijbel kwam, of een zin die erg bekend is bij christenen. Iets uit die tale Kanaäns, dus. Afhankelijk van de reacties wist hij de Bijbelvastheid van zijn publiek. Bij Dylan is het vergelijkbaar. Een stukje evangelie werpt hij zijn publiek toe, zoals de hand die zich naar de poel des verderfs uitstrekt op de hoes van Saved.
Maar ik herinner me ook een Bijbelstudie die ik een aantal weken geleden heb gedaan, met de jongens en meisjes van het evangelisatieproject van Beerze. Voor de gelegenheid had ik de tekst van Ain't Talking uit de kast gehaald. Mijn “collega's” waren niet overtuigd. Want Dylan neemt niet letterlijk de teksten uit de Bijbel over. Klopt, want de Amerikaan is zelf ook dichter/schrijver. Hij kan het niet beter dan de Bijbel, maar kan het misschien wel mooier?
Bob Dylan christen. Of ik daar hard bewijs voor heb? Nee, net zo min als dat het zijn er gewoon is. Net zoals je vader, je moeder, je broers, je zussen, het huis waar je woont, de buren, de auto's, de meesters, de juffen, de letters, de cijfers er gewoon zijn. Net zoals een cirkel geen begin- en eindpunt heeft. En net zoals je ademt, je slaapt, je ruikt, je voelt, je kijkt, je naar de kleuterschool gaat, je eet, je vrijt, je leeft.