Recensie concert 11 april 2009 door Tom

Iedere concertganger heeft zijn eigen verhaal. De man rechts naast mij is met zijn dochter naar het concert gekomen. Trots vertelt hij dat zijn dochter binnenkort afstudeert op de teksten van Dylan, dat ze er de eerste avond ook bij waren, dat hij het kaartje voor vanavond voor zijn verjaardag heeft gekregen. Ik heb gelijk een zwak voor de man en zijn dochter, ze zijn geïnteresseerd, zijn gekomen om een concert te horen en weten wat ze wachten staat van Dylan in 2009.
Heel anders dan de groep van twaalf die wisselend de zes stoeltjes links naast mij bevolkt. Een constant wandelen, schuifelen en 'pardon, mag ik er even langs?' Ze zijn in de laatste maanden bij concerten van Marco Borsato en Robbie Williams geweest, en ook het carnaval in het zuiden van het land hebben ze dit jaar niet overgeslagen. Na vanavond kunnen ze Dylan van hun lijstje 'nog te bezoeken concerten' schrappen. Ergens halverwege het concert verzucht één van hen 'ik ken niet één nummer', het valt ze tegen.
In een grijs verleden hebben ze wat flitsen van Dont look back gezien en verwachten een joch van drie-, vierentwintig met een gitaar. In plaats daarvan krijgen ze een man van zevenenzestig achter een keyboard, met band.
Ik loop vooruit. Terug naar het begin.
Het begin is een snel groeiende rij, buiten. Mensen kletsen met elkaar. Veel Dylan t-shirtjes, vooral bij mannen van middelbare leeftijd. Vlak naast mij wordt één van de Scandinavische talen gesproken, iets verderop Engels. Als ik op mijn tenen ga staan, zie ik één van de Dylanvertalers, Bindervoet of Henkes, ik kan ze nooit uit elkaar houden, het was die ene met haren.
Half zeven gaan de deuren open.
Tourboek kopen, plekje zoeken. Het wachten is begonnen.
Iets na achten begint de show met het bekende intro Goodevening ladies and gentleman…
Maggie's farm knalt de zaal in. Het rockt en swingt en het geluid vervormt af en toe tot een geluidspudding. De Heineken music hall is een ramp, een betonnen bak.
Als tweede Mr. Tambourine man, het livedebuut voor de huidige tournee. Mooi, maar niet briljant, de chemie tussen Dylan en band is nog niet gevonden.
En dan de eerste tranen achter de ogen, Man in the long black coat, in een nieuw arrangement, nieuw voor mij althans. De beklemmende sfeer van de studioversie van Oh mercy is vervangen door een meer staccato-arrangement dat bijzonder goed werkt.
Een blokje meer recente songs volgt: The levee's gonna break, When the deal goes down en Things have changed. Van deze drie maakt When the deal goes down de meeste indruk op mij. De eerste twee komen van Dylans meest recente studioalbum Modern times, hij speelt sowieso veel van Modern times vanavond, zes nummers.
En dan een (bijna) word-perfect versie van The Lonesome death of Hattie Carroll. Van sommige nummers droom ik, zoals van een word-perfect versie van The Lonesome death of Hattie Carroll. Als droom en concert bij elkaar komen, ben ik er even niet, opgezogen in de performance.
Dat is al een ervaring, maar stel je voor dat dit bij twee songs achter elkaar gebeurd. Bij de eerste noten van Tough mama breekt het zweet me uit, dit is niet waar, dit kan gewoon niet waar zijn, Tough mama! Nog voor Dylan de eerste regel heeft gezongen schreeuw ik het uit in het oor van mijn vrouw, naast mij: Dit is godverdomme Tough mama!!
De tranen staan achter mijn ogen, mij kun je opvegen.
Hoe groot is de kans? Wanneer speelde Dylan Tough mama voor het laatst?[1]
Beter dan dit gaat het niet worden, ik kan wel naar huis, maar blijf.
Tough mama wordt gevolgd door het derde nummer van Modern times, Workingman's blues #2. De beste uitvoering van een Modern times-nummer deze avond, althans in mijn oren.
Vervolgens It's alright, ma (I'm only bleeding), een persoonlijke favoriet. Maar het komt niet helemaal uit de verf. Voor het eerst vanavond valt me echt op hoe slecht de mix is, waar is de bas, de viool? Ik hoor ze niet.
Dan mag iedereen meezingen met het refrein van Just like a woman, Dylan speelt met zijn publiek, laat ze zingen om zelf, door achteraan te sluiten, de touwtjes in handen te houden.
Highway 61 revisited rockt zoals Highway 61 revisited iedere avond rockt. Hetzelfde geldt voor Like a rolling stone, het laatste nummer voor de encores. Tussen deze twee nog het vierde en vijfde nummer van Modern times, Nettie Moore - niet zo mooi als in 2007 - en Thunder on the mountain.
De lichten gaan uit, snel naar de bar voor wat te drinken, voor je het weet zijn Dylan en de band terug voor de drie 'vaste' toegiften: All along the watchtower - rondom mij worden de luchtgitaren uit de koffers gehaald en weten volwassen kerels zich onsterfelijk belachelijk te maken -, Spirit on the water en tot slot Blowin' in the wind.
Op weg naar huis, de autoradio blijft uit, blijven de hoogtepunten maar in mijn achterhoofd zingen: Man in the long black coat, The Lonesome death of Hattie Carroll, Tough mama en, in iets mindere mate, Workingman's blues.
Of Dylan goed was, moet een ieder maar voor zichzelf bepalen. Ik heb minstens een dag nodig om bij te komen.

[1] de laatste keer dat Dylan Tough mama live speelde was op 25 april 2005.