Kippevel bij Dylan
Amsterdam, zaterdag – Hij werd aangekondigd als de ‘poet laureate of rock’n’roll’ en daar was hij: Bob Dylan. Van top (zwarte hoed) tot teen (cowboylaarzen) gekleed als western gentleman posteerde hij zich achter het toetsenbord. Zijn vijfmansband zette in en Dylan zong: ‘Well, I see you got your brand new leopard-skin pill-box hat.’
Kippevel.
Het eerste nummer van het concert in de Heineken Music Hall, gisteravond, was gemakkelijk te herkennen. Dat zou later wel anders worden. Niet alleen doordat relatief veel ‘nieuwe’ nummers werden gespeeld die minder in mijn geheugen gestampt zitten dan die uit de gouden jaren, maar ook doordat Dylan de gewoonte heeft om zijn oude werk telkens opnieuw te arrangeren. Zijn stem, soms gorgelend als een gootsteenputje, dan weer krassend, schurend, schrapend, en zijn frasering maken van zijn optredens niet zelden een raadspelletje, ook al doordat Dylan tijdens elk concert een ruimhartige greep doet uit zijn geweldige oeuvre.
Aangename verrassingen waren het tweede en het derde nummer van de show: ‘When I Paint My Masterpiece’ en ‘Watching The River Flow’, die beide alleen voorkomen op Bob Dylan’s Greatest Hits, Vol. 2, het is bekender van The Band dan van Dylan zelf.
‘Watching The River Flow’ was het enige nummer waarin Bob Dylan gitaar speelde, tot twee keer toe zelfs een solo die zo houterig klonk dat je niet anders kon dan daar opzet in vermoeden.
De band (tweemaal gitaar, drums, basgitaar/staande bas en steel-gitaar/viool/banjo) rockte stevig, maar kon het in de nieuwere nummers die Dylan bijna croonde toch ook aangenaam klein houden. Opvallend was de bijdrage van Dylan zelf: hij ontlokte fraaie hammond-partijen aan het toetsenbord. Soms beperkte hij zich tot het zetten van accenten, maar anders dan vorige keren was zijn spel goed te onderscheiden.
Van het over twee weken te verschijnen nieuwe album Together Through Life werden geen nummers gespeeld. Oververtegenwoordigd waren Love & Theft (2001) en Modern Times (2006) met ieder vier nummers. Met inbegrip van ‘Love Sick’ van Time Out Of Mind (1997) stamden negen nummers uit de laatste periode; de overige acht zijn terug te voeren tot de jaren zestig.
Ondanks het gruizige van zijn stem, slaagde Dylan erin gevoel en nuance in zijn teksten te leggen. Wel verhinderde zijn onnavolgbare frasering in ‘Like A Rolling Stone’ dit keer massaal meebrullen door de zaal zoals een paar jaar geleden in Ahoy.
De setlist van een fantastisch concert:
1. Leopard-Skin Pill-Box Hat
2. When I Paint My Masterpiece
3. Watching The River Flow
4. Boots Of Spanish Leather
5. Rollin' And Tumblin'
6. Po' Boy
7. Honest With Me
8. Workingman's Blues #2
9. High Water (for Charlie Patton)
10. Love Sick
11. Highway 61 Revisited
12. Nettie Moore
13. Summer Days
14. Like A Rolling Stone
15. All Along The Watchtower
16. Spirit On The Water
17. Blowin' In The Wind
Met alle genoegens van dien en met toestemming van de auteur heb ik bovenstaande recensie overgenomen van de weblog Het Vrije Volk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten