Uit de dagboeken van Alja Spaan

Van Alja Spaan ontving ik, via de e-mail, onderstaande notities uit haar dagboeken. Notities over Dylans concerten in Nederland in 1978 en 1984.
Alja is zo vriendelijk geweest om mij toestemming te geven haar aantekeningen hier te publiceren. (dank Alja!).
Ik kan een ieder aanraden dagelijks haar weblog te bekijken, vaak staan er stukken op over Dylan, vaak ook niet, maar nog nooit heb ik op haar weblog een stuk gevonden dat ik niet de moeite van het lezen waard vond.
De weblog van Alja Spaan kun je hier vinden.

1978:
'zaterdag: we hebben alles doorstaan: de reis, de regen, de 50.000 mensen, we hebben het allemaal gezien: dylan, biafra-buikje, grote kuif, rode neus en een witgeschoeide voet die als reflex bij het thank you naar voren schoot
als familie klapten we eensgezind, het lijf nat van de regen, koud en verstijfd door omgeslagen zomerweer. er was geen ontroering, geen traan langs de verrekijker, geen wiebelend statief onder de handen van frans maar een dansende nico haak voor ons.
terwijl ik me nu ontroerd voel, zijn ze nu allen weg, de ene helft in den helder, de andere in amsterdam. ik zit alleen met mijn ouders. ik zit boven en steek de sigaretten na elkaar aan. er is geen vuur meer. sad-eyed lady draait. het was een erg enerverende dag gisteren en misschien ben ik dus alleen maar moe. ik heb hem gezien, de broer uit mijn leven.
ik begrijp de kritiek wel maar kan de woorden niet verwerken. ik ken de shit-wereld om ons, ik weet de werkelijkheid. maar hij is nog steeds een gelijke en nog steeds voel ik hem in me. ik had gedacht in tranen te zullen uitbarsten als hij het podium zou betreden maar opeens was hij er en er gebeurde niets. het was leuk, verder dus niet en op dit moment ben ik ontzettend sjacherijnig. ik heb een vreselijke behoefte te huilen. ik ben weer teruggekeerd naar waar de kringloop begon.
ik hoop dat je eeuwig jong blijft, misschien is er iets wat ik niet goed begrijp of alleen dit: ook wij kunnen worden als alle anderen. ook wij kunnen krijgen: dikke buiken, rode neuzen en witte schoenen. steek je been uit als je dankje zeg.'

1979:
'j. die teneer zit en me houdt, vast en stevig, dylan, dylan en nog eens dylan, een jaar geleden zat ik met frans hand in hand in hand in de regen terwijl dylan's voet naar voren schoot bij het thank you
het regent nog steeds, ik draag mijn zusjes' jurk, bloemen die met de vinger nagetrokken kunnen worden
ik zat voor de massa's bloemen en keek, zijn witte onbehaarde borst voorbij,hij zei 'ik ben dol op je' en de tuin stond in bloei'

juni 1984:
'ik heb dylan gezien, ik heb een tentamen gemaakt, ik heb fay weldon's praxis gelezen'

'geen vragen meer, geen blowing in the wind, het is ver na middernacht, de stad is druk van haar verlatende auto's en mensen, ik eet drop en schrijf aan mijn keukentafel, hij ligt mooi en vredig naakt in mijn bed en probeert te slapen. geen vragen meer, niet meer hoe we zullen zijn, niet meer wie we waren. geen lange nagels meer maar halflange, de duim blijft zich in het vlees hechten, tenminste één klauw kan toeslaan. ginard met zijn bittere artisjokken smaak, wijn, gamba's, heel veel vlees, heel veel rauwe ui en olijven in knoflook gemarineerd, koffie, likeur, een somber langzaam lied. geen been van dylan dat vooruitschoot bij het thank-you maar een kleine hand achter één van zijn grote oren en het licht voorover buigen van zijn verlopen gestalte naar het niet eens zo hongerig publiek'.

'te moe zijn we om elkaar te bevredigen, anders dan met woorden of misschien te dronken al van dat geluk maar we proberen het, onze handen vol van en stroperig en plakkend. geen vragen meer, welk een rust in mij, geen moeheid meer, welk een zegen. een sinaasappel tussen mijn ruikende handen. dylan alleen met zijn gitaar en mondharmonica - it's all over now, baby blue - de snerende bijtende woorden, het leven zelf of zoals wij, schrijvers, het ons zeiden'.