Na eerste indrukken komen tweede indrukken.
Vanmiddag viel Together though life door de brievenbus. De eerste indrukken waren matig positief, de tweede indrukken klinken beter.
Maar eerst maar even de tracks in de juiste volgorde:
01. Beyond here lies nothin'
02. Life is hard
03. My wife's home town
04. If you ever go to Houston
05. Forgetful heart
06. Jolene
07. This dream of you
08. Shake shake mama
09. I feel a change coming on
10. It's all good
En dan gelijk maar even de credits, wie schreef wat, duidelijkheid scheppen: All music by Bob Dylan except My Wife's Home Town music by Bob Dylan and Willie Dixon. All lyrics by Bob Dylan with Robert Hunter except This Dream Of You lyrics by Bob Dylan.
Da's ook weer duidelijk.
De voorzijde van de cd laat het inmiddels bekende ontwerp zien, de achterkant een andere oude foto, eerste gedachte: een zigeunerorkestje. Mooie foto.
de cd zelf heeft het uiterlijk gekregen van een label uit het begin van de twintigste eeuw. Grijs op zwart.
Van een boekje is geen sprake, slechts een dubbelgevouwen blaadje. Eén foto van Dylan, een reeds bekende foto.
Nu ik de songs kan beluisteren in cd-kwaliteit i.p.v. de matige kwaliteit op de website van radio 2, ben ik een stuk positiever. De muziek is aanstekelijk, swingt.
Heerlijke accordeon.
My wife's home town is nog steeds favoriet, Life is hard nog steeds minst favoriet, al moet ik toegeven dat ik minder negatief denk over deze track.
Van de teksten ben ik nog niet echt onder de indruk, de muziek begint al meer onder de huid te kruipen.
Een plaat om te draaien op warme zomeravonden, wannneer de barbecue staat na te gloeien en de duisternis bijna valt.
Ik sluit mezelf maar op voor een paar dagen, een week met een dieet van niks anders dan Together though life, misschien kan ik dan wat zinnigs melden.
Onder de kop Bob Dylan op weg naar Mexico schrijft Jan Vollaard in de NRC Handelsblad van vandaag: Een prominente rol op Together Through Life is voor David Hidalgo, de accordeonspeler van Los Lobos. Daarmee is het nog geen uitbundig TexMexalbum geworden; eerder een ingetogen bluesplaat uit een onbepaald grensgebied dat ergens tussen Mexico en Chicago moet liggen.
Goede typering.
Iets verder: (...) in My wife's home town dat als twee druppels water lijkt op I just want to make love to you.
Waar heb ik die gedachte eerder gelezen? :-))
Ik sluit mezelf op, moet luisteren.
Meer hier.
2 opmerkingen:
Een korte indruk van mijn kant, na de cd zo beetje het hele weekend gedraaid te hebben.
De eerste indruk viel eerlijk gezegd wat tegen. Het enige nummer dat ik al had gehoord was Beyond Here Lies Nothing en ik had verwacht dat er meer up-tempo tex-mex achtige nummers op zouden staan. Moest even wennen aan het veel meer blues-geluid. Maar: naarmate ik de cd vaker heb gehoord vind ik 'm steeds beter worden. Goed geluid, muziek pakt en de stem van Dylan goed naar voren. Ik vind Life Is Hard zeker niet de minste, mooi de manier Dylan zingt. Wife's Hometown en Houston zijn erg fijn; blijven lekker hangen. Forgetful Heart doet ook mijn denken aan Ain't Talking, loopt net zo lekker door. Jolene heeft iets van een vullertje, maar eigenlijk toch wel leuk door het tempo en met een lekkere gitaar iedere keer als hij Jolene zingt. This Dream Of You doet me niet zoveel. Shake Mama, beetje(inderdaad) Summerdays en ook wel Someday Baby maar dat komt ongetijfeld door het tempo en de herhaling van de eerste tekstregel. Change Coming On: lekker maar ik heb er nog niet heel veel mee. It's All Good vind ik een lekkere afsluiting, prima accordion en lekker cynisch.
Kortom, nu ik vaker heb geluisterd een beter album dan ik had verwacht. Net zo min als Modern Times met geweldig mooie teksten maar wel met een goed geluid en een prima stem en ook de band vult de nummers muzikala mooi in. ook dit album klinkt weer als een geheel. Een oordeel? 'Vier van de vijf sterren' zeg maar en dat is meer dan had verwacht!
Gisteren dan eindelijk de nieuwe Dylan beluisterd. Ik had geen al te hoge verwachtingen van dit album. De voortekenen waren slecht. Zijn stem klonk enkele weken geleden in Amsterdam behoorlijk verrot en de twee nummers die ik op mijn pc had beluisterd maakten me niet bepaald enthousiast.
De slechte voortekenen zijn gelukkig niet bewaarheid. De plaat klinkt echt geweldig! Ik heb het volume goed hard gezet, zodat ik alle instrumenten goed kon beluisteren. De accordeon is dan weer prominent aanwezig en dan weer subtiel naar de achtergrond gemixt. Verder hoor je een trompet, een mandoline, een banjo en ook de viool wordt o.a. op "This Dream Of You" weer voor de dag gehaald.
Ook ben ik zeer verrast door Dylan's stem. Een nachtegaaltje is Bob nooit geweest en zijn bereik is natuurlijk zeer beperkt, maar met wat hem nog aan stemgeluid rest zingt hij naar hartelust en met passie. Hij heeft zijn stem volledig onder controle.
Wie denkt een vervolg te krijgen op "Modern Times" komt bedrogen uit. "Together Through Life" lijkt in de verste verte niet op zijn voorganger. We horen geen nummers van het kaliber Workingman's Blues #2 of Ain't Talking. Maar dit wil niet zeggen dat dit album daarom veel minder is.
Ik geloof ook niet dat dit een album is dat het van de teksten moet hebben. Bij mij zijn slechts een paar flarden tekst blijven hangen. Dit album moet het van de klank hebben. Zelden een Dylan-plaat gehoord met zo'n warm geluid. De productie is perfect. Qua sfeer doet dit album enigszins denken aan "Love And Theft" en dat is een groot compliment. Maar ook andere albums komen voorbij. Toen ik naar This Dream Of You zat te luisteren moest ik ineens aan "Desire" denken. De gitaarriff op It's All Good is exact dezelfde als op "Obviously 5 Believers". Voor de rest heeft Bob er weer een behoorlijke portie swingtime jazz doorheen gegooid en geeft de accordeon van Hidalgo het geheel een extra dimensie.
Hoewel slechts 1 keer beluisterd kan ik nu al zeggen dat ik heel erg van dit album ga houden! Hopelijk ga ik hem bij iedere draaibeurt nog beter vinden.... Voorlopige favoriet: I Feel A Change Comin' On.
Een reactie posten