Voor in de auto heb ik een verzamel-CD gemaakt met mijn favoriete Dylan-nummers. Ik moet zeggen dat ik de meeste van die nummers nooit live heb horen vertolken door Dylan. En als hij er al eens een zingt uit mijn favorietenlijst, dan is het vaak lelijk verkracht. Zo ook afgelopen zaterdag, 11 april, in de Heineken Music Hall. When the deal goes down en Nettie Moore staan op mijn verzamelaar, maar de vertolking van afgelopen zaterdag was minder. En dat is eigenlijk standaard bij een optreden van Dylan. Toch ga ik. Om de paar jaar wil ik hem zien, hoewel ik vooraf weet dat hij mijn all time favorieten (4th time around, Simple twist of Fate, Lily, Rosemary and the Jack of hearts, Cross the green mountain, Sara, Girl from the north country, om er een paar te noemen) zelden of nooit speelt en áls hij het doet de nummers onherkenbaar verminkt zijn. Je zou zelfs kunnen zeggen dat andere artiesten de nummers van Dylan beter hebben weergegeven. De versie van All along the watchtower van Jimi Hendrix blijft honderd keer beter dan de beste uitvoering van Dylan, To make you feel my love van Bryan Ferry raakt mij meer dan de versie van Dylan, hetzelfde geldt voor Positively 4th Street en zelfs Mr. Tambourine Man hoor ik liever van The Byrds dan van de schrijver zelf. Maar Dylan is een fenomeen. Het is bizar dat een zaal enthousiast is voor een man die opkomt, zijn nummer doet en vertrekt zonder een woord te zeggen behalve de onverstaanbaar gemompelde namen van de bandleden.
Strakke band overigens, met drie lijkschouwers op gitaar en een ijzersterke drummer. Zoals door anderen gememoreerd: de steel guitar was onhoorbaar in de geluidsmuur van de gitaarsectie. Was ik deze keer blij? Net zo veel en weinig als andere keren. Het blijft onvoorstelbaar dat een man die voor zo veel mensen belangrijk was in het begin van de jaren zestig, er nu nog steeds staat, maar wat hij oproept is vooral respect, geen sympathie. En wat ik vooral miste was dat ene pareltje. Lang maakte Dylan er een gewoonte van om tussen de stevige elektrieke nummers in een paar ingetogen, akoestische sets te spelen met bijvoorbeeld The Masters of war, Don't think twice of It ain't me babe. Dat waren vaak de momenten van verstilling en ontroering waarin de sterkste kanten van de dichter Dylan te beluisteren waren. Zulke momenten waren er zaterdag niet. Toch ga ik over een paar jaar weer. En dat kan, want Dylan blijft wel doorgaan.
Jos de Gruiter
Geen opmerkingen:
Een reactie posten