Martin Bril (1959 - 2009)

Nadat ik vanochtend de kinderen naar school had gebracht, moest ik even een paar boodschapjes doen. Wachtend bij de kassa wierp ik, zoals altijd, een vluchtige blik op het rek met kranten. Mijn ogen bleven hangen aan een kop op de voorpagina van NRC Next: Martin Bril (49) overleden en het eerste dat door mijn kop schoot was godverdomme, niet Martin Bril. Vlak daarna kwam Hij zal nooit Together through life horen. En: Is hij nog naar één van de concerten in Amsterdam gegaan? Hij had kaarten. Gedachten maken rare sprongen als er iemand dood is.
Natuurlijk wist ik dat hij ziek was, dat de kanker opnieuw zijn lijf in was geslopen. Ik had ook de beelden gezien van een stramme, magere Bril bij De Wereld draait door een paar maanden geleden. Ik had ook gemerkt dat er steeds minder columns verschenen in de krant en op zijn website.
Ik kende Martin Bril niet anders dan de meeste mensen hem kenden, van zijn columns, zijn boeken en zijn optredens in De Wereld draait door. En toch grijpt zijn dood mij aan. Negenenveertig is geen leeftijd om te overlijden.
Martin Bril was voor mij een unieke stem binnen de literatuur over Dylan. Daar waar menig schrijver keer op keer hetzelfde verhaaltje over Dylan oprispte - het aloude 'stem van een generatie' en het 'tijdens optredens zijn zijn oude nummers onherkenbaar'-geneuzel - wist Martin Bril keer op keer, wanneer hij over Dylan schreef, de oude algemeenheden te vermijden en daadwerkelijk te luisteren naar Dylan en dáár over te schrijven.
Ik herinner me een column over Like a rolling stone dat, ondanks dat er al zó veel over dit nummer is geschreven, fris was, dat mij naar de platenkast dirigeerde om het honderden, misschien wel duizenden keren gehoorde nummer met nieuwe oren te beluisteren.
Ik herinner mij dat hij een filmpje meenam naar de uitzending van De Wereld draait door om eenieder zijn enthousiasme kenbaar te maken voor Theme Time Radio Hour.
Ik herinner mij zijn enthousiasme voor Dylans gebroken stem van de laatste jaren.
Ik herinner mij zoveel. En door dat zoveel zal ik zijn unieke stem over Dylan missen.
Nederland heeft een fantastisch columnist verloren, de Dylanwereld een unieke stem die schreef met zijn oren.

Martin Bril en Dylan hier.
Martin Bril en Dylan #2 hier.