“Schlagt ihn todt den Hund! Es ist ein Recensent”, schreef Goethe in 1774, maar toch wil ik - een zestiger - het erop wagen. Voor het eerst en laatst zag ik hem in Muziekcentrum Vredenburg (Utrecht), ergens in de jaren '90 van de vorige eeuw. Toen was ik hevig aangedaan bij het zien van de meester van de Frasering en het rolmodel Dichter uit mijn jeugd. Nu zie ik in de Heineken Hall een kleine gestalte van opzij met hoed en lange jas over leren broek in de toneelkijker die ik van vrienden mag vasthouden. Bijna het hele concert staat hij zo achter zijn keyboard dat Hammondorgelachtig klinkt, een beetje zoals in The Band bij Garth Hudson. Achter hem een onhoorbare steelgitarist en verder een keiharde, strakke drummer die samen met de bassist een zware dreun produceert. De twee gitaristen doen denken aan The Bluesbrothers, ook zij spelen hard en afgemeten. De band komt op gang als een zware, lange trein in een cadans van arrangementen voor oude en nieuwere nummers. Sommmige herken ik pas halverwege, zoals Highway 61, door de terloopse manier van zingen bijna een parodie op het origineel. Het heeft één groot voordeel: het publiek kan niet mee gaan zingen en deinen, want dat moet Hem een gruwel zijn, zo bedenken wij later. In de speellijst zit ook een favoriet: 'Love sick' en ik krijg er net zo'n kippenvel van als op de CD. Wat een nummer, een monument van totale desillusie, totale verlatenheid, een faillissement van het gevoel. Van tijd tot tijd gloeien in het donker de beeldschermen op van mobieltjes, een soort zwijgende instemming met het gebodene. De meeste variatie in het geluid brengt de steelgitarist, als hij gaat spelen op een banjo, die klinkt als een mandoline of met zijn viool mooie tonen toevoegt aan het orgel. Na de set volgt er een toegift, de kreet "Zugabe, zugabe" van iemand achter mij is verhoord. Daarna zwijgen Bob Dylan and his Band, het publiek begint te schuifelen naar de uitgang en meteen te recenseren: "Ik vond dat nummer toch zó anders, ik moest er erg aan wennen" hoor ik de ene vleesgeworden grijze macramé-dame zeggen tegen een dito andere. Wij ontmoeten een kennis die tevreden vaststelt dat de zanger goed bij stem was, voorzover van toepassing bij de haast 68-jarige. Volgende maand is het zover, leg Goethe opzij, draai uw favoriete nummers en schreeuw uit volle borst met schorre stem mee in Huize Avondrood op de 24ste!
Louis Radstaak, 11 april 2009
Geen opmerkingen:
Een reactie posten