Ik luister op het moment naar het nieuwe album van Bob Dylan. Zelfs zijn platenmaatschappij had niet gerekend op zo'n snelle opvolger op Modern Times uit 2006, dus vanzelfsprekend ben ik na de eerste keer alle tracks gehoord te hebben meer verbaasd dan kritisch. Ik ben er denk ik wel achter waarom het een positieve verbazing is: ik heb door de jaren heen mijn eigen Dylan gemaakt, en het is niet meer dan logisch dat ik die op z’n nieuwe album direct herken.
Bob Dylan heeft zijn kwaliteit al vroeg bewezen. Zijn eerste drie albums bevatten voldoende materiaal om een artiest onsterfelijk te maken. Maar hij ging door. Zijn volgende vier albums weken vervolgens allemaal van hun voorganger af, maar waren stuk voor stuk briljant. Zijn werk is daarna blijven evolueren, maar niet bepaald in een rechte lijn: nog steeds wordt er druk gediscussieerd over de totstandkoming van het album Self Portrait, maar ook Nashville Skyline was totaal onvergelijkbaar met de rest van zijn oeuvre. Ik zie overal de schoonheid van in.
En dat is het met zijn nieuwe albums. Hij kan doen en laten, schrijven en zingen wat hij wil: met mijn ervaring weet ik direct de meest gunstige interpretatie aan zijn nieuwe tracks te geven. Zo denk ik dat iedereen een eigen interpretatie van Dylan heeft. Niet alleen zijn individuele tracks, maar elk complete album . Elk optreden, elke setlist. Elke periode in zijn leven, elke vrouw en zelfs elke reclame waaraan hij meewerkt. Alles weet de doorgewinterde luisteraar op zijn eigen manier te interpreteren, die stuk voor stuk Bob in precies dat daglicht plaatsen waar we hem in willen zien. Als van onszelf, en niemand anders.
1 opmerking:
goed stukje, dank
Een reactie posten