April is the cruellest month, breeding
Lilacs out of the dead land, mixing
Memory and desire, stirring
Dull roots with spring rain.
T.S. Eliot droeg The Waste Land op aan Ezra Pound. Nu ik dat lees, denk ik gelijk aan "Desolation Row", aan de twee dichters in the captain's tower. Ik moet dat eerder gedacht hebben, toen ik The Waste Land las, jaren geleden. Ik was 't vergeten.
Het voordeel van een slecht geheugen is dat ik me steeds opnieuw kan verbazen. Steeds opnieuw wordt mij het plezier van het ontdekken gegund.
Het kan gek lopen. Ik was met mijn gedachten niet bezig met Eliot & Pound of Dylans "Desolation Row". The Waste Land dacht ik al helemaal niet aan, althans niet gelijk. Ik dacht aan april, als in "het is april..." Die gedachte werd gevolgd door die overbekende eerste zin van The Waste Land: "April is the cruellest month", maar omdat ik niet helemaal zeker van mijn zaak was, zocht ik die eerste zin even op en toen zag ik dat Eliot misschien wel zijn bekendste werk heeft opgedragen aan Ezra Pound.
Ezra Pound & Bob Dylan: ergens (Dylan & de Beats zal 't wel zijn) heb ik geschreven over Allen Ginsberg die een aantal songs van Bob Dylan voor Ezra Pound draait. Dat moet in de tweede helft van de jaren zestig zijn geweest. 1967 of zo. Wat Pound van de muziek van Dylan vond, vertelt het verhaal niet. Pound zweeg voornamelijk in de dagen dat Ginsberg hem bezocht.
Zoals ik al schreef, de gedachte was april.
Het is april, volgende week zondag is het 55 jaar geleden dat een vliegtuig met Bob Dylan in Londen landde. In de dagen die volgden gaf Dylan concerten in verschillende Engelse steden, zoals Leicester, Liverpool en Londen. Het is de tijd waarin Dylan zijn concerten begint met "The Times They Are A-Changin'", de concertbezoekers aan Dylans lippen hangen, de journalisten niet weten wat de juiste vragen zijn en de bakvissen vanaf de stoep richting hotelramen schreeuwen in de hoop een glimp op te vangen van de grote Dylan.
Het is allemaal te zien in Pennebakers Dont Look Back.
April is de juiste tijd om Dont Look Back te kijken, hoe wreed de maand ook is.
~ * ~ * ~
Iets om naar uit te kijken: deze week een nieuwe bijdrage van Jochen Markhorst op deze blog.
~ * ~ * ~
"Hé, met mij, alles goed?"
"Prima, met jou?"
"Kan niet beter... Moet je horen..."
"Ja..."
"Vanochtend een opname van een concert zitten luisteren. Dylan begint dat concert met 'Times'! Niet het hoogtepunt van het concert, maar als opener een aardige verrassing."
"1965 zeker, toen opende hij ieder concert met 'Times'."
"Geen '65. Veel later. Jaren tachtig. Doet er verder niet toe. Hij begint het concert met het bekendste nummer dat hij die avond speelt. Het bekendste nummer! Alsof hij de Greatest Hits-verwachtingen van 't publiek met die opener gelijk maar even wil bedienen en afronden!"
"Alsof Dylan in de jaren tachtig rekening hield met de wensen van zijn publiek..."
"'tuurlijk!"
"Maar was de verwachting van het publiek in die tijd nou niet juist dat hij geen rekening hield met het publiek, dat hij zijn eigen gang ging en daardoor met verrassende setlists op de proppen kwam?"
"Nee... of... nee!... ja, eigenlijk toch wel... denk ik...."
"Dus als hij rekening houdt met de verwachtingen van het publiek..."
"houdt hij geen rekening met het publiek."
"HA! Heb ik ook eens gelijk!"
"... Godver... Je wordt bedankt!"
"Waarvoor?"
"Voor het verpesten van de 'Times' die ik vanochtend hoorde."
"Het is toch nog dezelfde opname, hoe kan ik die dan verpesten?"
"Het is wel dezelfde 'Times' maar niet met dezelfde intentie gespeeld als die ik er vanochtend in hoorde."
"Dus?"
"Dus, verpest."
"... sorry?"
"En terecht!"
"... ik weet niet wat ik verder nog moet zeggen..."
"Ik zal je nog eens bellen!"
"Nogmaals, sorry."
"Laat maar!"
"Oké, nu dat klaar is moet ik je ook nog wat vertellen. Iets leuks."
"..."
"Hallo?"
"..."
"Ben je er nog?"
"..."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten