Weekend: Bringing It All Back Home & Mexico City Blues

Sinds het verschijnen van The Cutting Edge in november 2015 heb ik de albums Bringing It All Back Home, Highway 61 Revisited en Blonde On Blonde niet zo vaak meer gedraaid. Steeds weer greep ik naar The Cutting Edge wanneer ik de Bob Dylan uit 1965 en 1966 wilde horen.
Vanochtend heb ik met het opzetten van Bringing It All Back Home bewust de in november 2015 ontstane gewoonte doorbroken.
Ik heb een zwak voor Bringing It All Back Home.
Wie niet?
Het album bevat schitterende nummers als "She Belongs To Me", "Subterranean Homesick Blues", "Mr. Tambourine Man" en "It's Alright, Ma (I'm Only Bleeding)", maar meer nog dan die losse delen is Bringing It All Back Home een schitterend geheel, een album. Oké, het album heeft twee sterk van elkaar verschillende kanten, maar gek genoeg maakt die ogenschijnlijke tegenstrijdigheid tussen de muziek op de twee kanten van de elpee juist Bringing It All Back Home tot een geheel.
En hoe goed, hoe rijk, hoe aangenaam The Cutting Edge ook is, het is geen album zoals Bringing It All Back Home dat wel is.

Altijd denk ik bij het beluisteren van Bringing It All Back Home even aan de Amerikaanse schrijver Jack Kerouac. Vanochtend ook weer. Dat komt vooral door het nummer "On The Road Again" op Bringing It All Back Home. Kerouacs bekendste boek draagt immers de titel On The Road. Dat is geen toeval, dat blijkt wel uit de vele andere overeenkomsten tussen de (titels van de) werken van Jack Kerouac en Bob Dylan.

Kerouacs On The Road was (is) een belangrijk boek voor Bob Dylan, maar nog veel belangrijker voor Dylan was (is) Kerouacs Mexico City Blues.
Bob Dylan: "Someone handed me Mexico City Blues in St. Paul in 1959 and it blew my mind. It was the first poetry that spoke my own language."

Morgen, zondag 12 maart, is het precies 95 jaar geleden dat Jack Kerouac werd geboren. Hij overleed veel te vroeg, in oktober 1969 op 47-jarige leeftijd.
In mijn dagdromen rij ik morgen naar de kust. Staand op het strand zal ik Mexico City Blues openslaan en de woorden over de zee laten rollen. Niet de woorden die Bob Dylan of Allen Ginsberg in november 1975 bij het graf van Jack Kerouac in Lowell lazen. Ik zal het aan het toeval overlaten, sla Mexico City Blues open en lees bijvoorbeeld "129th Chorus":

We've all been sent
On a mission
To conquer the desert
So that the Shrouded
       Traveler
Behind us
Makes tracks in the dust
   that dont exist,
   He'll, or We'll,
   All end in Hell
   All end in Heaven
   For sure -
Unless my guess is wrong,
We are all in for it
And our time 
Is Life,
The Penalty,
          Death.
      The Reward
      To the Victor
      Then Goes.
The Victor is Not Self

Daarna zal ik weer in mijn auto stappen en naar huis rijden. Onderweg zal ik geen woord zeggen, alleen maar luisteren naar Bringing It All Back Home op de autoradio en de herinnering aan brekende golven in mijn achterhoofd.
Ik word thuis gebracht.