John Wesley Harding

Vlak na kerst 1967, op 27 december, werd in Amerika het album John Wesley Harding uitgebracht. Dat is vandaag 50 jaar geleden. Mijn ouders waren toen net getrouwd, ik zat zelfs nog niet eens in de planning.

~ * ~ * ~ * ~

Van het geld dat ik op mijn vijftiende verjaardag kreeg kocht ik een gitaar. Gitaar spelen en beroemd worden was mijn jongensdroom. Niet lang nadat op school bekend werd dat ik een gitaar had stopten mede-gitaristen mij cassettebandjes met muziek-voor-de-gitarist toe. Een van die bandjes bevatte muziek van Jimi Hendrix. Iedere gitarist wilde immers Jimi Hendrix worden, ook nog in de tweede helft van de jaren tachtig en dus oefende ik op mijn gitaar tot de blaren op mijn vingers stonden.

Hendrix' muziek maakte indruk, ik wilde meer en dus spaarde ik van mijn zakgeld tot ik genoeg had om een elpee van Jimi Hendrix te kopen. En nog een.

Op een van die elpees stond Hendrix' versie van "All Along The Watchtower". Twee jaar lang was Hendrix een bijna-god in mijn ogen. Toen kocht ik John Wesley Harding, hoorde Dylans "All Along The Watchtower" en luisterde nooit meer naar Jimi Hendrix.

~ * ~ * ~ * ~

Eind 1967 of begin 1968, in ieder geval voor John Wesley Harding in Nederland verscheen, nam een stewardess het album uit Amerika voor haar broertje mee. Dat broertje nam het album mee naar het Hitweek-kantoor - in Hitweek werd immers geschreven over het wachten op de nieuwe Dylan - waarna het album vervolgens door een VPRO-medewerker werd geleend zodat enkele nummers op de Nederlandse radio uitgezonden konden worden.

Delen van John Wesley Harding waren op de Nederlandse radio te horen nog voor het album hier in de winkels lag.

~ * ~ * ~ * ~

"Welke kleur heeft de hoes van John Wesley Harding?"

"Dat hangt er van af waar je de plaat koopt."

~ * ~ * ~ * ~

Boven mijn platenspeler hangen twee ingelijst platenhoezen naast elkaar: Blonde On Blonde en John Wesley Harding. Niet alleen zijn het twee mooi hoezen waar ik graag naar staar, ook staan ze voor de diversiteit in Dylans oeuvre. Deze twee albums verschenen na elkaar, eerst Blonde On Blonde (1966), daarna John Wesley Harding (1967) en toch verschillen deze platen als dag en nacht van elkaar.

Tussen het opnemen van Blonde On Blonde en John Wesley Harding toerde Bob Dylan door Europa en zette hij concertzalen op z'n kop, donderde hij van zijn motor en nam hij The Basement Tapes op. Ook dat lees ik in die twee hoezen aan de muur.

~ * ~ * ~ * ~

"Kijk eens goed naar de hoes."

"Ja... Wat moet ik zien?"

"Wie zit er onder de witte hoed?"

"Wat...?"

~ * ~ * ~ * ~

In 2014 publiceerde ik het boek Niemand zingt Dylan. In dit boek staat het enige stuk dat ik ooit publiceerde zonder het eerst af te maken. Een stuk over John Wesley Harding, een chaotisch samenraapsel van feiten, fictie, dialogen en citaten. Tweeënvijftig hoofdstukken in zo'n dertig bladzijden. En ondanks dat ik dat stuk nooit afmaakte, is het - naar mijn smaak - een van de meest geslaagde stukken dat ik ooit schreef.

~ * ~ * ~ * ~

"Zodra 'Dear Landlord' voorbij komt val ik altijd stil..."

"..."

"Echt altijd."

~ * ~ * ~ * ~

Het is vandaag een goede dag om John Wesley Harding te draaien. Misschien is het wel de beste dag. Misschien komt er nooit meer een dag als vandaag om John Wesley Harding te draaien. Of misschien komt er nog wel een dag om John Wesley Harding te draaien, maar zal het toch anders voelen dan vandaag.

Ik neem geen risico, ik draai vandaag John Wesley Harding. 

~ * ~ * ~ * ~

There were three kings and a jolly three too. The first one had a broken nose, the second, a broken arm and the third was broke. "Faith is the key!" said the first king. "No, froth is the key!" said the second. "You're both wrong," said the third, "the key is Frank!"

It was late in the evening and Frank was sweeping up, preparing the meat and dishing himself out when there came a knock upon the door. "Who is it?" he mused. "It's us, Frank," said the three kings in unison, "and we'd like to have a word with you!" Frank opened the door and the three kings crawled in.

~ * ~ * ~ * ~

John Wesley Harding is het enige Dylan-album uit de jaren zestig waar nog nooit een outtake van is uitgebracht op een aflevering van The Bootleg Series of waarvan ook maar één outtake circuleert onder verzamelaars.

Aan de ene kant doet dat pijn. Aan de andere kant is John Wesley Harding goed zoals 'ie is. Outtakes gaan het album niet beter maken.

~ * ~ * ~ * ~

I am a lonesome hobo / Without family or friends / Where another man’s life might begin / That’s exactly where mine ends / I have tried my hand at bribery / Blackmail and deceit / And I’ve served time for ev’rything / ’Cept beggin’ on the street

~ * ~ * ~ * ~

"Die eerste paar regels van 'I Pity The Poor Immigrant'..."

"Wat is daar mee?"

"Het zijn niet eens zozeer de woorden, veel meer hoe Dylan die woorden zingt. Als ik dat hoor, breek ik een beetje."

"Echt?"

"Ja, luister maar."

~ * ~ * ~ * ~

John Wesley Harding is vandaag vijftig geworden. Happy Birthday JWH!