How Many Times Can A Man Change His Mind; Bob Dylan in Londen, 1981 - door Johan

Grappig om na zoveel jaar te lezen dat ik bij mijn concert in Londen in hetzelfde vak zat als Silvester. (zie 19 november jl.) Slechts een paar rijen achter hem. Ook ik had met een vriend toegehapt op die goedkope aanbieding uit een omroepblad. Drie jaar na dat fantastische concert in de Kuip zou Dylan met zijn nieuwe tour niet naar Nederland komen en dit was de kans om hem toch voor een niet te hoge prijs te zien. De aanbieders van de reis organiseerden overigens alles ook zo goedkoop mogelijk.
Een driedaagse reis was zeker veel gezegd. Het zou twee dagen hebben beslagen als de boot een uurtje later vertrokken was. De nachtboot vanuit Hoek van Holland vertrok om 23.00 uur. Op een slaapcabine had ik op mijn beurt bezuinigd. Een slaapstoel voor zeven gulden volstond. De volgende ochtend vroeg van Harwich met de trein richting Londen. Daar moesten de kaartjes voor het concert nog worden opgehaald, want ze waren niet opgestuurd. In het gebouw waar we moesten zijn was het druk, want er werden ook kaartjes voor Wimbledon verdeeld. In ruil voor de bevestiging van de boeking kregen we een enveloppe met de tickets. Omdat ik nieuwsgierig was hoe ze er uit zouden zien, bekeek ik ze direct na de uitgang. Tot mijn schrik had ik kaartjes voor de zondagavond gekregen. Dan zou ik alweer terug op Nederlandse bodem zijn. Het omwisselen voor de zaterdagavond ging tot mijn opluchting snel en zonder discussie.
We hadden achter station Victoria een hotelkamer met twaalf bedden en die waren allemaal bezet. En de andere tien gingen niet naar Dylan. Enige plek voor de jassen en tassen was onder het bed. Ontbijt was er ’s ochtends wel: slappe koffie, een croissant en een broodje (met een kuipje marmelade), dat je wel staande moest opeten in de lobby. Na het ophalen van de kaartjes hadden we nog de hele middag om boek- en platenwinkels af te lopen en wat in een pub te hangen. In een tijdschriftenwinkel kocht ik een  Melody Maker van die week met Dylan op de cover. Die heb ik altijd bewaard, net als het programmaboek en de twee buttons waar Silvester het al over had. 
Kort na dit reisje kreeg op school de opdracht een recensie te schrijven. Zoveel concerten of films liep ik toen nog niet af, dus ik besloot terug te vallen op mijn herinneringen aan die avonden in Londen. Een kopie daarvan had ik in mijn programmaboek gestopt. Na de oproep van Tom heb ik dat verhaal uit een stoffige lade opgediept. Bij deze:

BOB DYLAN; HOW MANY TIMES CAN A MAN CHANGE HIS MIND?

Bob Dylan, European Concert Tour 81, Earls Court, Londen, 26 juni. Twintigduizend mensen verzameld in een betonnen pakhuis. Het is kwart over acht en de spanning is te snijden. Eindelijk zal men antwoord krijgen op de vragen, die zijn opgeroepen door een geruchtenstroom. Want geruchten zijn er genoeg over het ‘witte wonder’, die drie jaar geleden nog heel Europa aan zijn voeten had. Een enkele onbezette plaats is tekenend voor de tanende populariteit van deze man, die met twee religieuze elpees zijn hele publiek ten zich in het harnas joeg. Het spoor bijster met Slow Train Coming en geen redden meer aan na Saved…
Toch zitten ze weer; de al wat kalende dertigers, de nieuwsgierige punks en bejaarde hippies. Allemaal aangetrokken door de verhalen ‘dat ie van z’n geloof zou zijn’. Hetzelfde publiek als drie jaar geleden dus. Het bonte gezelschap is alleen nu ook aangevuld met een aantal Jezus-kinderen. Na de Heiland hebben zij ook Dylan ontdekt en vrolijk zingen ze “Blowin In The Wind” op het middenterrein. Extra verwarring sticht bij dit alles het programmaboekje. Zijn laatste twee platen staan wel in de afgedrukte discografie, maar afgebeeld op de andere pagina’s zijn alleen de hoezen van de voorgangers.

Teleurstelling
Als een onaangekondigd gospelkwartet op het podium Halleluja-materiaal begint te zingen, verzinkt bijna iedereen in teleurstelling. “Verdomme, hij flikt het weer” zegt een jongen naast me: “In Amerika heef hij bijna een halfuur gepreekt”. Alleen de Jezus-kinderen dansen op de slechts door piano begeleide stemmen van de zwarte zangeressen. De vier, die later de backinggroup van Dylan zouden vormen, ontvangen een matig beleefdheidsapplaus. De boodschap van vier gospelnummers komt duidelijk niet over.
Dan toch ovatie, want Dylan en band verschijnen op het podium. Zonder een woord te zeggen zet Dylan “Gotta Serve Somebody”  in. “Godskolere!” roept mijn buurman en zijn teleurstelling lijkt wijd gedeeld. Het wordt er niet beter op met “I Believe In You”. Het nummer daarop slaat de vlam wel in de pan. “Like A Rolling Stone” brult de zaal mee en de gouden tijden herleven.

Bevlieging
Is die bekering dan toch weer zo’n typische Dylan-bevlieging? Na het concert kan deze vraag met een volmondig ja worden beantwoord. Slechts acht religieuze songs, veel lang verzwegen oud-materiaal en nieuwe nummers waar Jezus of God niet meer in voorkomen. Jezus moet ruimen voor “Lenny Bruce”, de hemel is weer op aarde te vinden “In The Summertime”  bij een vrouw  en Bob filosofeert met “Every Grain Of Sand’ weer zelf. Dylan is weer onder de mensen en dat laat hij merken ook. Met grapjes zet hij de zaal naar de hand. Hij weet zich gesteund door een ijzersterke band. Ook bij zijn akoestische nummers staat Dylan vaak niet alleen. De pianist doet heerlijk aan wat van zijn solonummers mee. Ook de zo te horen van Mark Knopfler geleende gitaar vergroot het feestje.
In schril contrast met deze muzikale traktatie staat het visuele aspect. Veel meer dan in rood licht badende muzikanten is het niet. Dylan staat er tussen als een houten klaas en bewijst dat nog eens extra  als hij zingend zonder gitaar niet verder komt dan het imiteren van een verkeersagent met koude handen. Ook de band beweegt statisch. Alleen de continue wiegende zangeressen houden de ‘dia’ levend. Maar het publiek vindt het allemaal weer prachtig. Al die oude dertigers zijn weer “Forever Young”.