Ik kreeg e-mails van Patrick en Hans, waarvoor dank, schuimend van verontwaardiging over dat stuk van Lukkassen. Dat maakte nieuwsgierig en dus startte ik vanmiddag terwijl de vierde cd van Trouble No More draait de computer op om dat stuk van Lukkassen te lezen.
Wat blijkt? Lukkassen kan niet lezen. Hij plaatst na het lezen van Chronicles de liefde tussen Bob Dylan en Suze Rotolo rond de tijd van Nashville Skyline. Oeps.
Ik laat die Lukkassen maar links liggen. Als het om Dylan gaat kletst hij maar wat uit zijn nek.
~ * ~ * ~ * ~
Voor ik de computer opstartte terwijl de vierde cd van Trouble No More draaide, luisterde ik naar de derde cd. (Jawel, ik luisterde vandaag chronologisch.) Wat is dit toch mooi. Steeds blijven mijn oren haken achter andere songs. Vandaag waren het vooral "Slow Train" en "Trouble In Mind" van die derde cd waar ik even bij stil viel.
(Nu cd 4 dus, "Rise Again". Ook schitterend.)
~ * ~ * ~ * ~
In de kringloopwinkel pak ik de Elsevier van 5 november 2005 uit een dikke stapel tijdschriften. In dit blad lees ik de woorden van Rob van Scheers over Dylans optreden in Ahoy op 28 oktober: "Zijn stem mag inmiddels anderhalve octaaf zijn gezakt en de groeven in zijn gelaat verraden dat de jaren ook aan hem niet ongemerkt voorbij zijn gegaan, het blijft een wonderlijke ervaring om in dezelfde ruimte als Bob Dylan te verkeren.
Niet de protestzanger Bob. Nee, de musicus Bob, die alle ruimte aan zijn band laat, en zelf piano en mondharmonica speelt."
De setlist van die avond in Rotterdam:
1. Maggie's Farm
2. Tonight I'll Be Staying Here With You
3. Watching The River Flow
4. Lay Lady Lay
5. Stuck Inside Of Mobile With The Memphis Blues Again
6. Blind Willie McTell
7. I'll Be Your Baby Tonight
8. Ballad Of A Thin Man
9. I Don’t Believe You (She Acts Like We Never Have Met)
10. Love Sick
11. Tangled Up In Blue
12. Down Along The Cove
13. Chimes Of Freedom
14. Highway 61 Revisited
[encores]
15. Like A Rolling Stone
16. All Along The Watchtower
Wat ik me van die avond vooral herinner, 12 jaar later, is "Blind Willie McTell" en hoe verrassend het voelde om "Chimes Of Freedom" te horen. O ja, en het begin van "Maggie's Farm" dat ik moest missen. Het waren maar een paar noten, maar toch, ik miste ze.
~ * ~ * ~ * ~
"De belangrijkste folkartiest van de tweede urban folk-golf was ontegenzeggelijk Bob Dylan. Ongetwijfeld was zijn grillige karakter mede debet aan de belangstelling die hij in folkkringen genoot. Na een korte rock 'n' roll-flirtage met Little Richard besloot hij zich te identificeren met Woody Guthrie. Misschien vond hij dat Amerika een tweede Guthrie nodig had, nu Guthrie zwaar ziek was."
Zo begint paragraaf 9 in het boekje Beknopte geschiedenis van de popmuziek van Hans van Westen. Behalve Van Westen heb ik nog nooit iemand horen praten over de "tweede urban folk-golf". Dat is jammer, het klinkt wel lekker, "tweede urban folk-golf". Het rolt bijna van de tong.
Ook mooi: de jonge Bob Dylan werd niet overvallen door een golf van herkenning en bewondering bij het beluisteren van de muziek van Woody Guthrie, nee, hij besloot zich te identificeren met Guthrie, aldus Van Westen. Een besluit. Een bewuste keuze dus. Om zich te identificeren nog wel.
Hoe moet dat vroeger gegaan zijn in huize Zimmerman?
"En, Robert, vertel eens wat je later wil worden, jongen. Dokter misschien? Brandweerman?"
"Ik heb besloten, vader, om me te identificeren met Woody Guthrie."
"Maar jongen toch, zou je dat nou wel doen? In de identificatie is tenslotte geen belegde boterham te verdienen."
"Maar het zal me gelukkig maken, vader. Is dat niet minstens zo belangrijk als geld verdienen?"
~ * ~ * ~ * ~
Is het niet een mooie avond om Masked And Anonymous weer eens uit de kast te pakken?
Pak jij de chips en wat te drinken, dan schuif ik de dvd alvast in de speler.
~ * ~ * ~ * ~
"Every Grain Of Sand", de laatste song van de vierde cd van Trouble No More maakt mij nederig. Ik lees in het stuk van Rob van Scheers in Elsevier over artiesten die hun favoriete Dylan-song kiezen: "Sheryl Crow kiest voor de ballade 'Every Grain Of Sand' van het album Shot Of Love (1981)."
"Die Cheryl Crow weet wat kiezen is," denk ik terwijl de laatste tonen van "Every Grain Of Sand" door de kamer dwarrelen.
~ * ~ * ~ * ~
When the pool of tears beneath my feet flood every newborn seed
There’s a dyin’ voice within me reaching out somewhere
Toiling in the danger and in the morals of despair
~ * ~ * ~ * ~
Het is weer stil in huis. Stil tot het volgende album is opgezet. Lang kan dat niet duren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten