Soms loop ik door het landschap van mijn herinneringen en eindig ik bij de voordeur van mijn oude huis in de Pijp. Ik ga naar binnen en in de woonkamer zit ze weer achter de piano, in een strakke broek, een los shirt, de schemering van de leeslamp op haar schouder. Haar vingers zoeken de juiste toetsen, ze neuriet de noten, zoekt de akkoorden.
Ik ga op de bank liggen.
'Ja,' zegt ze. 'Sorry. Dit is hem.' En ze begint weer: 'When you're lost in the rain in Juarez, and it's Eastertime too, and your gravity fails, and negativity don't pull you through.'
de pianoklanken vullen de ruimte als zonlicht, haar stem hangt in de muziek als stof in de lucht, glinsterend, zacht, overal.
'Don't put on any airs, when you're down on Rue Morgue Avenue, they got some hungry women there, and they really make a mess outta you.'
Ik kan mezelf niet inhouden.
'Now, if you see Saint Annie, please tell her thanks a lot. I cannot move, my fingers are all in a knot.'
Daar gaan we weer.
Bovenstaande fragment komt uit het verhaal 'Zij' van Philip Huff. Het verhaal 'Zij' is het laatste verhaal in de bundel Goed om hier te zijn (De Bezige Bij; 2013)
Bob Dylan is ook te vinden in Dagen van gras van Philip Huff. Meer Philip Huff staat hier.
1 opmerking:
Weet je... Ik heb altijd gedacht dat het "When you're lost in the rain and worries" was. Amerikanen kunnen die Spaanse "j" (onze "g") nou eenmaal niet uitspreken en dat zette me op het verkeerde been.
Een reactie posten