Lezers zijn meer dan welkom om een bijdrage aan "Deze tape moet je horen" te leveren. Stukken kunnen naar het gebruikelijke mailadres (zie rechter kolom).
Het begint met een ranzige "Subterranean Homesick Blues", Bob Dylan hapt naar de woorden, naar lucht om al die woorden in die korte tijd uit zijn strot te krijgen. Het hakkelt voort. Aan het eind is het gelijk door, geen tijd voor het in ontvangst nemen van applaus of andere flauwekul. "It's All Over Now, Baby Blue" krijgt van Aaronson en Parker een strakke basis waaroverheen G.E. Smith gitaarwerk legt en Bob Dylan met de woorden kan doen wat hij wil: rekken, strekken, wegslikken en uitspugen.
Het concert is twee songs oud en beide songs zijn afkomstig van Bringing It All Back Home. Is dat de trend van deze avond?
Voor "Masters Of War" gaat het gas er weer op. De kracht van de herhaling: Dylan zingt een regel, G.E. Smith speelt een riff, Dylan zingt een regel, G.E. Smith speelt dezelfde riff, et cetera.
En dan mag het kippenvel komen. En het komt. "Simple Twist Of Fate". Is het nog zingen wat Dylan doet? Of is het vertellen? Ondergaan en verklanken? Van mij mag dit lang duren.
Er is geen tijd om te laten bezinken. Dylan en band gaan verder. Een (toen) recente song: "Driftin' Too Far From Shore" van het album Knocked Out Loaded (1986). Het contrast met voorganger "Simple Twist Of Fate" is groot. Waar "Fate" los en uniek voor het moment is, voor deze avond opnieuw uitgevonden werd, is "Driftin' Too Far From Shore" vanavond bijna gelijk aan de albumversie. En toch is deze "Driftin'" me bijna net zo lief als de "Simple Twist Of Fate" die ik net mocht horen.
En dan gaat het tempo weer flink omlaag voor het tweede nummer van Blood On The Tracks: "You're A Big Girl Now".
Net als in "Simple Twist Of Fate" neemt Bob Dylan de tijd, de moeite om zijn verhaal te zingen, te vertellen. Dit is mooi. Dit is een reden om ook morgen weer naar de opname van 24 juni 1988 te luisteren.
Kenny Aaronson en Christopher Parker mogen even pauze nemen. Bob Dylan en G.E. Smith blijven op het podium voor een korte set op akoestische gitaren:
1. "Lakes Of Pontchartrain"
2. "Boots Of Spanish Leather"
3. "A Hard Rain's A-Gonna Fall"
Dat dit mooi is, zal - denk ik - niemand verbazen. De traditional "Lakes Of Pontchartrain" heeft nog nooit anders dan goed geklonken, vanavond is geen uitzondering. Misschien zelfs wel een beetje meer dan goed vanavond.
"Boots Of Spanish Leather" komt wat minder goed uit de verf. Dylan lijkt te zoeken naar de nieuwe frasering, er tegenaan te schurken, maar 'm net niet helemaal te vinden.
Voor "A Hard Rain's A-Gonna Fall" heeft Dylan de frasering weer teruggevonden. Je hoort in de verte al de versie die Dylan opnam voor Expo Zaragoza in 2008 in deze "Hard Rain".
Hoe mooi deze akoestische set ook is, het is voor mij niet het hoogtepunt van deze avond. Vanavond legt Bob Dylan zijn donder in de songs die hij met de hele band op het podium speelt. Ik denk aan bijvoorbeeld "Driftin' Too Far From Shore" en "You're A Big Girl Now". De hele band, dat is Dylan + 3, meer niet.
De avond is nog niet voorbij, er komt nog meer.
De tweede set met de hele band begint met "Silvio" van het net een maand eerder verschenen album Down In The Groove. En net als bij "Driftin' Too Far From Shore", dat andere recente nummer op de setlist, is de tweede stem van G.E. Smith.
Dit is een garageband: twee gitaren, basgitaar en drums. Niks achtergrondzangeressen, synthesizers, tamboerijnen of blazers. Gewoon, vier jongens die spelen, rechttoe, rechtaan.
Voor "I Shall Be Released" gaat het tempo weer iets omlaag. Naarmate de song vordert gaat Dylan meer op zijn tenen staan, zo klinkt het, om iedere noot, iedere nuancering, ieder accent de microfoon in te spugen.
"Like A Rolling Stone", de laatste song voor de encores, lijkt aanvankelijk op de automatische piloot gedaan te worden, maar al snel wurmt Dylan zich uit het keurslijf van het verwachtingspatroon en laat hij de oude song rammelen. Vergelijken met andere grote versies van "Like A Rolling Stone" - zoals bijvoorbeeld tijdens tour 1966 - is onzin, dit is een unieke, een 1988-eigen "Like A Rolling Stone".
Kan "Like A Rolling Stone" anno 1988 nog een concerthoogtepunt zijn? Hell Yeah!
Voor de eerste encore verdwijnen bassist Kenny Aaronson en drummer Christopher Parker wederom van het podium: "The Times They Are A-Changin'" wordt in een hoog tempo gespeeld. Daarna volgt nog één uitsmijter, een derde song van Bringing It All Back Home, wederom met de hele band: een strakke, snoeiharde "Maggie's Farm".
En dan is het klaar. Veertien songs in ongeveer vijf kwartier.
Dylan en band razen voorbij en laten deze luisteraar helemaal klaar voor meer achter.
Ik luister gewoon nog een keer, kan mij het schelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten