Ze raakte de woorden van "A Hard Rain's A-Gonna Fall" kwijt, de woorden die ze eigenlijk wel kende, maar nu, uitgerekend nu lieten die woorden haar tong struikelen. "Het zijn de zenuwen," zei ze. "Het spijt me."
Ik had zo met haar te doen.
Maar ze gaf niet op, ze ging verder, worstelde zich nog twee, drie keer door een moeilijk moment en haalde het eind van het nummer.
Ik heb nu drie keer naar Patti Smith gekeken en alle keren brak ik. Ik voel niets dan respect voor de vrouw die daar toch maar stond.
De hele ceremonie kan hier bekeken worden (Dylan-deel vanaf 55 minuten; Patti Smith vanaf 1 uur en 3 minuten)
De speech van professor Horace Engdahl kan hier gelezen worden.
5 opmerkingen:
Ge-wel-dig
Helemaal met je eens Tom. Zeer ontroerend. Volgens mij vergat ze de tekst niet ( want die stond voor haar op een lessenaar), maar ging ze even out of tune / uit de maat.
Die stem van Patti Smith, hallo zeg, die is bijna net zo erg als die van de ouwe Dylan zelf. Wonderwel, een uitstekende vervanger derhalve.
Het einde van het nummer heb ik overigens niet gehaald, dat verdraag ik niet op de zondagochtend. Ik word er een beetje naar van. Maar ze deed wel erg haar best.
Gr Jolien ter Huurde
HEEL ERG GOED GEDAAN
GA ER MAAR AAN STAAN. EVEN IN DE WAR,NOU DAT MAG VOOR ZO'N PUBLIEK. GEWELDIG.
Prachtige vertolking, helemaal in lijn met het origineel!
Een reactie posten