Liverpool is synoniem met The Beatles, dat is collectief geheugen.
Van dit concert in Liverpool werd een opname van “Just Like Tom Tumb’s Blues” in 1966 op de flipside van de single “I Want You” uitgebracht. Bijna twee decennia was dit de enige officieel uitgebrachte opname van tour ’66.
In 2005 werd “Tell Me, Momma” van het Liverpool-concert op The Band boxset A Musical History gezet. Tot zover de administratie.
“Desolation Row” begint wat vreemd, het lijkt haast of Dylan de melodie voor dit nummer nog moet ontdekken. Na wat onzeker gitaarspel duikt Dylan volledig in het lange nummer en brengt hij een van de mooiste versies van “Desolation Row” die ik ken. Zijn zang is scherp van toon, zijn harmonicaspel uitvoerig en aangenaam.
Met ieder concert lijkt “Just Like A Woman” trager gespeeld te worden. Dit klinkt niet als een man die er geen zin in heeft – zoals soms beweerd wordt over Dylans solo-set tijdens tour ’66 – hij neemt de tijd, de ruimte om de breekbaarheid van het verhaal dat “Just Like A Woman” vandaag vertelt aan het publiek in Liverpool te tonen.
Zoveel moois moet ik delen met Rob. Ik weet dat hij Liverpool nog niet gehoord heeft.
Hallo Rob,
Als de rest van de cd met Liverpool net zo mooi is als de "Desolation Row" en de "Just Like A Woman" die ik net gehoord heb, dan vrees ik dat ik doormidden breek van pure ontroering.
Groet,
Tom
Juist door de schoonheid van “Just Like A Woman” is de Liverpool-“Mr. Tambourine Man” in eerste instantie enigszins een tegenvaller. Op een ander moment, een andere dag, moet ik nog maar eens naar deze “Mr. Tambourine Man” luisteren, maar dan geïsoleerd, zonder eerst “Just Like A Woman” van deze cd te horen. Pas dan zal ik goed kunnen oordelen over deze “Mr. Tambourine Man”, denk ik.
Tweede helft: “Tell Me, Momma” rommelt en schudt, zoals het nummer behoort te doen. Is dit zo ‘hard’ zodat het publiek met een klap wakker geschud wordt? Gelijk na “Tell Me, Momma” komt er al commentaar uit het publiek.
Tijdens “I Don’t Believe You” blijkt de microfoon Dylans stem te vervormen, waarschijnlijk doordat Dylan te dicht bij en / of te hard in de microfoon zingt.
Robbie Robertson pakt nogal wat momenten om minisolo’s tussen Dylans coupletten te wringen. Die minisolo’s geven de muziek iets venijnigs, zeker niet onaangenaam.
Na “Just Like Tom Thumb’s Blues” wordt het protest vanuit de zaal een stuk heftiger. Zou dit protest de reden zijn geweest om juist een opname van dit nummer op single uit te brengen?
“I just wanna talk to you…” begint Dylan door het geschreeuw vanuit het publiek. Hij mompelt en dwingt daarmee het nieuwsgierige publiek tot stilte. In de stilte kondigt hij het volgende nummer aan: “Leopard-Skin Pill-Box Hat”. Is er iemand die stil kan blijven zitten tijdens “Leopard-Skin Pill-Box Hat”? Ik in ieder geval niet.
In de onrust tussen “One Too Many Mornings” en “Ballad Of A Thin Man” reageert Dylan op een (onverstaanbare) roep uit het publiek: “There’s a fellow up there looking for the savior,” zegt Dylan. “The savior is backstage, we have a picture.”
Vervolgens wordt door Dylan & the Hawks de verbale middelvinger “Ballad Of A Thin Man” met een verterende felheid over het verre van onschuldige publiek uitgestrooid. Standpunten worden ingenomen, verwijtende vingers worden gewezen, dat is “Ballad Of A Thin Man” in Liverpool. Vijftig jaar na dato krijg ik er nog steeds de neiging om het hoofd in schaamte te laten hangen van.
Luid applaus en vervolgens de felste verbale uitvallen van de avond richting podium. Er rest Dylan & the Hawks nog één ding: “Like A Rolling Stone” spelen en wegwezen.
Er zit een ongekende woede in deze “Like A Rolling Stone”. Dylan gaat volledig op in de muziek en schreeuwt bij tijd en wijle de woorden uit. Het is niet zozeer mooi, maar wel fel. Een bal energie, een muzikale klap voor je donder, dat is het.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten