Veel Dylan-liefhebbers vinden "Lenny Bruce" maar zoetsappig, niet accuraat en sentimenteel. Misschien ben ik een sentimentele druif, maar ik vind "Lenny Bruce" juist mooi en dan vooral die ene regel die perfect aansluit bij het beeld dat ik van Lenny Bruce heb. Ik heb het over de regel "He just took the folks in high places and he shined a light in their beds".
Mijn beeld van Lenny Bruce (1925 - 1966) was op niks gefundeerd. Ik had geen album van Bruce gehoord, geen boek van of over de man gelezen en toch had ik een beeld van de komiek. Vreemd.
Uit Dylans compositie blijkt dat hij respect voor Bruce had, maar of Bruce ooit van Dylan had gehoord was mij nooit duidelijk. Ik ging er altijd van uit dat het eenrichtingsverkeer was en misschien was dat ook wel zo.
Afgelopen april las ik How To Talk Dirty And Influence People, de autobiografie van Lenny Bruce. Een aardig, maar zeker geen groots boek. Helemaal achterin dit boek geeft Bruce een lijst van mensen die hun naam hebben gezet onder een "public protest" tegen een "obscenity trial" dat tegen Bruce was aangespannen. Een van de mensen op die lijst is Bob Dylan.
Ik weet niet of ik nu door het lezen van How To Talk Dirty And Influence People echt zoveel meer te weten ben gekomen over Lenny Bruce. En toch bleef ik nieuwsgierig naar de man en zijn werk.
Gisteren vond ik bij een antiquair het door John Cohen samengestelde boek The Essential Lenny Bruce. Ik heb alleen nog maar een beetje in dit boek zitten bladeren, lezen komt nog wel, ooit.
Tijdens dat bladeren zag ik achterin het boek reclame voor een aantal andere boeken van de uitgever. Tussen die lijst met boeken staat Bob Dylans Tarantula. Een vreemd toeval dat er voor zorgt dat in de twee Lenny Bruce-boeken die ik bezit Bob Dylan te vinden is, al maakt hij geen echt deel uit van het verhaal dat in dat boek te lezen is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten