Opvallend aan The Real Royal Albert Hall 1966 Concert! is dat Sony vergeten is om op de hoes te vermelden dat "Visions Of Johanna" in 1985 al op Biograph werd uitgebracht. Dat was mij nog niet opgevallen, Hans wees mij hier op. [dank Hans!] Uiteraard heb ik gelijk even gekeken naar het boekwerkje bij de grote box en ook daar is dezelfde fout gemaakt, geen vermelding van "Visions Of Johanna" op Biograph terwijl de twee andere '66-opnamen op Biograph wel keurig in het boekwerkje genoemd worden.
Goed, ik ben nog niet in Londen. Ik ben nog in Birmingham, het is 12 mei 1966. Afgelopen woensdag luisterde ik voor de eerste keer naar Dylans solo-set uit Birmingham en kreeg toen het gevoel dat Dylan er die dag niet helemaal bij was, dat hij niet op de toppen van zijn kunnen speelde.
Na het beluisteren van die cd heb ik het een aantal dagen (noodgedwongen) zonder Dylan moeten stellen. Vanochtend heb ik wederom de cd met Dylans solo-set uit Birmingham in de speler geschoven. Met de luisterervaring van afgelopen woensdag begon ik met een wat lager verwachtingspatroon aan deze cd, maar al luisterend kom ik op mijn eerste indrukken terug. De solo-set van Birmingham is wel degelijk boven-het-maaiveld-goed. Alles lijkt wat meer ingetogen te gaan tijdens de solo-set in Birmingham.
Opvallend is het mondharmonicaspel in opener "She Belongs To Me". Zowel in "Visions Of Johanna" als in "Desolation Row" - de enige twee incomplete nummers op deze cd - lijkt Dylan ieder woord eerst nog even te overdenken voor hij het uit zijn mond laat glijden. In "Desolation Row" gaat dat zelfs zo ver dat Dylan soms meer lijkt te praten dan te zingen.
"Just Like A Woman" is zoals altijd breekbaar en "Mr. Tambourine Man" lijkt opgewekt te beginnen, maar was dat in '66 nooit en eindigt in een harmonicasolo om bij weg te zweven in een dagdroom.
"Dirt," zegt Dylan na "Just Like A Woman". Er ligt vuiligheid op het podium en het publiek lacht.
Het duurt bijna een volle 20 seconden voor "Tell Me Momma" echt losbarst, dat doet het met iets te veel nadruk op Hudsons orgel. "Tell Me Momma" is ieder concert uniek. Hoeveel setjes tekst, intonatie en intentie had Dylan voor het openingsnummer van het Hawks-deel tijdens tour '66 klaar liggen?
Lag er in Birmingham een tamboerijn vlakbij een microfoon?
Het moet nogal een schok geweest zijn voor de man of vrouw die in 1966 naar een concert van folk-Dylan dacht te gaan om achtereenvolgens de nooit eerder gehoorde geluidsorgie “Tell Me Momma”, de folk-Dylan compositie “I Don’t Believe You” en de oude folksong “Baby, Let Me Follow You Down” door de mathematische musici Dylan & the Hawks op volle kracht het publiek in geslingerd te horen worden.
Na een wat rommelige "Just Like Tom Thumb's Blues" is er voor het eerst het protest van een enkeling te horen. "Leopard-Skin Pill-Box Hat" doet wat het moet doen. Sterk gitaarspel van Robertson.
Met de oren van 2016 is het niet meer te begrijpen dat mensen vijftig jaar geleden boos de zaal uit liepen.
Het lijkt wel alsof zo rond "One Too Many Mornings" de vermoeidheid bij Dylan toeslaat. Het lijkt wat langzamer te gaan, wat minder scherp.
Luisteren naar "Ballad Of A Thin Man" is een onderdompelen. Adem inhouden en geraakt worden, ook al is dit niet de mooiste versie van dit nummer. Voor een beeld van hoe Dylan de tekst van "Ballad Of A Thin Man" regelmatig iets aanpaste tijdens tour '66 om richting publiek te wijzen doet men er goed aan Judas! van Clinton Heylin te lezen.
En dan wordt het publiek nog een keer terug in de stoelen geblazen met "Like A Rolling Stone", wie kende het niet anno 1966? Nou dan! Klaag niet en luister!
"Thank you very much..."
Applaus en de boe van een enkeling.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten