Goed, cd 7: het eerste deel van Belfast 6 mei 1966. "It's All Over Now, Baby Blue" ontbreekt. Vreemd. Het publiek klinkt zo beleefd op deze opname. Netjes klappen wanneer een nummer voorbij is. Hoe zag dat er uit? Op 1 oktober 2015 zond ene Leslie een foto van Dylans optreden (met Hawks) in Belfast in 1966 via twitter de wereld in. (zie hier)
Voor het verschijnen van The 1966 Live Recordings circuleerde niks, met uitzondering van "I Don't Believe You", van het concert in Belfast onder verzamelaars. "I Don't Believe You" werd in 1985 op Biograph uitgebracht. En zoals bij iedere versie van "Mr. Tambourine Man" in deze box die ik tot nog toe gehoord heb, vind ik de harmonicasolo briljant.
Het Hawks-deel van het concert in Belfast (cd 8) begint met een vlotte "Tell Me Momma". Bij alle nummers in het tweede van het concert in Belfast lijkt het tempo hoger te liggen dan in bijvoorbeeld Dublin.
Let even op de paar korte solostukjes van Robbie Robertson (hoge tonen) in "Tell Me Momma", dit is nieuw. Hudsons orgel lijkt in de eerste twee nummers niet tot nauwelijks aanwezig. Pas in "Baby Let Me Follow You Down" wordt het orgel echt hoorbaar.
Geen sprookje over de schilder Tom Thumb in Belfast, of is Dylans inleiding tot "Just Like Tom Thumb's Blues" voor deze boxset van de opname geknipt? Lijkt me niet waarschijnlijk aangezien op een aantal andere opnamen het sprookje wel te horen is.
In "One Too Many Mornings" wordt het volume van Hudsons orgel flink opgeschroefd. Wat kan die man toch spelen, heerlijk.
Ik heb het al vaker opgeschreven en ik schrijf het nogmaals op: het gaat er niet alleen om wat Dylan zingt, maar vooral ook hoe Dylan het zingt. Met zijn stem, met zijn accenten vertelt hij wel welke woorden vandaag de aandacht verdienen. In Belfast ging dat ongeveer zo:
You hand in your money
to go watch the géék
Who suddenly walks up to you
when he hears you speak
Saying, “How does it feel to
be such a freak?”
And you say, “Impossible” as he hands you a bone
You know something is happening
But you just don’t know what it is
Do you, Mister Jones?
En dan volgt alleen nog "Like A Rolling Stone", dat Bob Dylan aan de Taj Mahal opdraagt.
Na het eerdere gemor vanuit het publiek wordt "Like A Rolling Stone" verrassend genoeg met gejuich ontvangen.
5 opmerkingen:
"Het gejuich verdient het concert in Belfast."
Een uiterst merkwaardige zinsconstructie.
Beste anoniem (waarom geen naam?),
Je bent nog te aardig voor mij: het is gewoon de grootst mogelijke onzin. Ik heb de zin maar weggehaald.
Dank voor je scherpe blik!
Tom
Hoi Tom
Het stukje film waarmee 'I'm Not There' sfeervol eindigt, zit ook in 'Eat The Document'. Inderdaad niet van het Dublin concert, maar mogelijk van Leicester, want je ziet de concertlocatie, De Montfort Hall (een van de weinige concertlocaties van de 1966 tour die nog bestaat), voordat de opname overgaat op de harmonicasolo waarmee Dylan 'Mr. tambourine man' afsluit.
Groet Cas
Dank Cas voor deze informatie.
Dank ook aan Gerbrand die mij dezelfde informatie via e-mail stuurde.
Tom
Clinton Heylin beweert in Judas! (p.222) "the splenetic 'I Don't Believe You' released on Biograph in 1985, attributed to Belfast, came from a mislabelled Columbia reel of 'the night of the big let-down' (= Dublin; Gerbrand)".
Leuk om Heylin nu eens zelf op een foutje te betrappen (hij doet dat graag en veel venijn bij anderen). De versie op Biograph is toch echt van het concert in Belfast.
Een reactie posten