The 1966 Live recordings - een anti-recensie #6

Bladerend door een dikke stapel onlangs op de kop getikte oude tijdschriften stuitte ik in Mojo van januari 1995 op een aantal regels van Greil Marcus over zijn muziekvoorkeuren in het jaar 1994. Marcus eindigt zijn stuk met: "(...) the best, Bob Dylan, 'Mr. Tambourine Man', from Leicester '66 (BD bootleg), abysmal live sound suddenly clearing for nine minutes of a performance in which vocals are only roads to harmonica solos, which open into worlds not glimpsed since, except maybe on Everything, All At Once, Forever."

Hoewel ik met het beluisteren van de cd's in The 1966 Live Recordings nog niet in Leicester ben aangekomen, herken ik wel iets van wat Marcus bijna 22 jaar geleden schreef. "a performance in which vocals are only roads to harmonica solos". Geldt dat niet voor zoveel opnames van Dylans solo-sets tijdens tournee 1966? Ik heb het al veel gehoord en ik ben nog lang in Leicester.

Ik ben in Bristol.

Dylans solo-set uit Bristol is te vinden op cd 9 van The 1966 Live Recordings, de nummers op deze cd staan niet in de volgorde waarin ze gespeeld werden. Daar is een goede reden voor. De cd begint met de enige twee songs waar een soundboard-opname van is: "Fourth Time Around" en "Mr. Tambourine Man". Daarna volgens opnamen afkomstig van een audience tape van de overige vijf nummers.

De gebruikte audience tape is - zeker voor de tijd waarin de opnamen werden gemaakt - zeer goed van geluid. En overal op deze cd is de harmonica waar Marcus het begin 1995 over had te horen.

Het Hawks-deels van het concert in Bristol is helemaal afkomstig van een soundboard-opname. Tijdens eerdere concerten leek soms Hudsons orgel en soms Robertsons gitaar erg voor in de mix te zitten. Op de Bristol-opname is - zonder dat dit ten koste gaat van het orgel of de gitaar van Robertson - Richard Manuels pianospel erg goed te horen. Op nog geen opname in deze box was die piano zo goed te horen. 

Geen idee of het een bewuste keuze is geweest, maar het bevalt me wel die verschillen in de mixen op de cd's in The 1966 Live Recordings.

Luister bijvoorbeeld eens goed naar het huppelen van Manuels piano in "Leopard-Skin Pill-Box Hat" en de subtiele pianoriedeltjes rond Dylans zang in "One Too Many Mornings". Helaas ontbreekt het begin van "One Too Many Mornings" op deze opname.

Tussen "One Too Many Mornings" en "Ballad Of A Thin Man" laat het publiek voor het eerst echt - in negatieve zin - van zich horen.

"Ballad Of A Thin Man" lijkt langzamer dan tijdens eerdere concerten te starten. Met "Ballad Of A Thin Man" is het concert al weer bijna voorbij, alleen "Like A Rolling Stone" volgt dan nog.

En ik heb nog niks geschreven over bijvoorbeeld "Tell Me, Momma" of "Just Like Tom Thumb's Blues", om nog maar te zwijgen over de nummers uit Dylans solo-set. Dat gaat me vandaag ook niet meer lukken, helaas.

En dan helemaal aan het eind, na een vlammende, rammelende alles verslindende "Like A Rolling Stone" komen er geen klachten meer uit het publiek. Er klinkt geklap en zelfs een wanhopige roep om meer.

Het was goed om voor even in Bristol te zijn.

elders: Dylan op de brug bij Bristol, zie hier.