The 1966 Live Recordings - Een anti-recensie #1

The 1966 Live Recordings is een box met opnamen van 23 verschillende concerten verdeelt over 36 cd's. Ergens op het internet las ik dat het 23 keer hetzelfde concert is, dat het jammer is dat Bob Dylan niet voor wat meer variatie had gezorgd door "Hurricane" of "Blowin' In The Wind" te spelen. Hier is iemand die het niet begrepen heeft, maar een mening die geventileerd dient te worden heeft hij wel.
Heb ik het wel begrepen? Ik vraag het me af. Ik ben nog niet zo ver om te begrijpen, misschien is het dat wel. Ik doe mijn best. In de uren voor het ontvangen van de box heb ik naar de film World Tour 1966; The Home Movies van drummer Mickey Jones gekeken. Ik lees momenteel de heruitgave van The Ghost Of Electricity van John Bauldie en gisteren heb ik Judas! van Clinon Heylin gekocht, twee boeken over tournee 1966. Minstens net zo essentieel is de serie van drie artikelen over Dylans concerten in Australië in 1966 van Zac Dadic, gepubliceerd in Isis issues 185, 186 en 187.

Baby-stapjes, voorbereiding en herhaling, dat is de manier om The 1966 Live Recordings tot mij te nemen.
Twee dagen geleden kwam de box in mijn bezit. Na het uitvoerig besnuffelen van de doos, het boekwerkje en de cd-hoezen heb ik naar de eerste twee cd's geluisterd: het concert in Sydney van 13 april 1966.
Gisteren heb ik, door omstandigheden, niks gehoord. Vanochtend heb ik nogmaals naar die eerste twee cd's geluisterd. Nogmaals Sydney, 13 april 1966.
Ik zei het al: baby-stapjes en herhaling, dat is mijn manier om de muziek in deze boxset te ondergaan. Ik heb geen haast, ik verwacht niet op een volgende cd wel "Hurricane" of "Blowin' In The Wind" te horen.
Het is niet 23 keer hetzelfde concert, natuurlijk is het dat niet. De onderlinge verschillen zitten in de details en juist om die details op te pikken is rust nodig, rust en herhaling.
Details dus, details als het orgel van Garth Hudson aan het begin van "Just Like Tom Thumb's Blues" en steeds tussen Dylans woorden in "Ballad Of A Thin Man". Kan iemand die man alsnog de Nobelprijs voor orgelspelen geven?
Dank u.
En wat te denken van het altijd hartverscheurende "Fourth Time Around", het breekbare "Just Like A Woman"? Of "Visions Of Johanna" dat niet als "Mother Revisited", maar gewoon, met de 'juiste' titel aangekondigd wordt.
Soms wil je gewoon in het Sydney van 1966 zijn. Daar zitten, in die zaal en je mond laten openvallen van verbazing. Zo beleeft die mensen, ze mopperen bijna niet. Oké, in de tweede helft van het concert wordt er een keer geroepen om "A Hard Rain's A-Gonna Fall", maar daar blijft het dan ook wel weer bij. Het valt allemaal reuze mee in Sydney. De mensen zijn er zo aardig.
Het concert sluit niet af met "Like A Rolling Stone", maar met "Positively 4th Street". (Wie zei dat het 23 keer hetzelfde concert is? Nou?)

Eenmaal begonnen is er geen weg meer terug. Deze box zuigt de luisteraar naar binnen. Ik moet mezelf beheersen om na Sydney niet gelijk de derde cd in de speler te schuiven, en daarna de vierde. Dat zou voor mij niet werken. De muziek zou alleen nog voorbij trekken, horen doe ik dan niet meer. Ik moet geduld hebben, mezelf in acht nemen. Om de details te kunnen horen.
Want daar draait het om bij deze boxset: de details.