The 1966 Live Recordings - een anti-recensie #7

Twee dagen geleden ontving ik van Jimmy een e-mail met de mededeling dat Dylans allerlaatste concert van tour '66 ook het allerbeste concert is. "Tsjongejonge wat is dit goed!" schrijft Jimmy over dit concert en ik ben geneigd hem onmiddellijk te geloven waardoor de drang om een groot aantal cd's ongedraaid in de box te laten zitten en gelijk over te gaan naar het beluisteren van Royal Albert Hall, Londen, 27 mei 1966 nog maar moeilijk te beteugelen is. Het enthousiasme van Jimmy wordt nog eens versterkt door wat Clinton Heylin in Judas! over dit concert schrijft (koop dat boek!).
Maar ik houd me in. Alles op z'n tijd. Ik ben bij Cardiff.
De opname van Cardiff is gemankeerd: alleen van de Hawks-helft van dit concert is er een soundboard-opname.
Dat halve concert zette me aan het denken: het algemene beeld over tournee '66 en de twee concerthelften is dit: in 1966 was het bezoek onder de indruk van het solodeel, maar voor het Hawks-deel haalden ze hun neus op, met scheldpartijen, gesprongen zeepbellen en voortijdig vertrek uit de concertzaal tot gevolg.
In de jaren ná 1966 ontstond steeds meer het beeld dat Dylan zich tijdens het solodeel stierlijk verveelde, er zich vanaf maakte en dat de ware schoonheid van tour '66 in het Hawks-deel te horen is.
In beide verhalen kan ik me niet vinden, geef mij alles maar. Gewoon twee helften.
Dat ontbreekt in Cardiff dus. In Cardiff - voor de oren van nu - is er alleen het Hawks-deel. De Cardiff-cd bevat de mooiste "Leopard-Skin Pill-Box Hat" die ik tot nu toe gehoord heb. Het heeft een aangename swing, meer dan tijdens eerdere concerten. En vooral Richard Manuels pianospel doet het nummer veel goeds.
In Cardiff lijkt niemand te klagen over het volume dat Dylan & the Hawks de zaal in sturen. Klaagt niemand of wil ik het niet horen? Dat laatste.
Wat zegt Dylan nou aan het begin van "Ballad Of A Thin Man"? Het gaat over de piano. Nog een keer luisteren.
En nog steeds geen idee.
Garth Hudsons orgel jaagt jankende spoken tussen Dylans woorden in "Thin Man". Wie niet bang is wordt het alsnog. Mooi, mooi, mooi.
Is er ooit een "Thin Man" tijdens tour '66 niet goed overgekomen?
Na "Thin Man", voor het concert afgesloten kan worden met een rustig begonnen, maar met steeds meer vuur gespeelde "Like A Rolling Stone", komt er toch wat protest, klein protest uit het publiek.
Het protest wordt de mond gesnoerd met muziek, pudding-dikke klanken. Dylan schreeuwt het uit, wie zijn ogen dichtdoet ziet de man op het podium, daar in Cardiff, druk gebaren makend, wijzend en afwisselend triomfantelijke en geërgerde blikken het publiek in werpend.
"Like a complete unknown..."