The 1966 Live Recordings - een anti-recensie #2

Gisteren dacht ik nog de opnamen van de verschillende concerten in The 1966 Live Recordings met elkaar te moeten vergelijken. Dat, zo realiseer ik me nu, is een domme gedachte. Vergelijken levert oordelen als ‘beter’ en ‘minder’ op, maar geen luistergenot, geen inzicht in wat er daadwerkelijk gehoord wordt.
Ooit was er de aanschaf van de bootleg-cd Melbourne, Australia met zes nummers van het eerste deel van het concert dat Bob Dylan in april 1966 in Melbourne gaf en drie nummers van het tweede deel van dit concert, aangevuld met een opname van "Like A Rolling Stone" van het concert in Edinburgh (20 mei 1966).
De Melbourne-opnamen staan op de derde cd van The 1966 Live Recordings. De makers van de bootleg twijfelden nog of de opnamen op 19 of 20 april werden gemaakt. Volgens de informatie in The 1966 Live Recordings is het allemaal op 20 april opgenomen.

“This used to be called ‘Visions Of Johanna’ and now it’s called ‘Mother Revisited’,” met die woorden kondigt Dylan het derde nummer aan. Hij worstelt met de geleende gitaar. Een folkmusic-gitaar, aldus Dylan. Vandaar de worsteling.
Melbourne - het eerste deel van het concert - klinkt sowieso als het concert van de worsteling. De geleende gitaar, de kikker in de keel, inclusief hoestbuien ("Desolation Row"), een mondharmonica die niet helemaal lijkt te klinken zoals Dylan 'm wil laten klinken en toch gaat Dylan door en is er de overwinning in de breekbaarheid van de muziek, van de woorden ("Desolation Row", "Just Like A Woman"!!).

Lezende in The Ghost Of Electricity van John Bauldie wordt nog eens pijnlijk duidelijk dat Bob Dylan in 1966 op een andere planeet dan een groot deel van de concertbezoekers leefde. De journalisten die op pad waren gestuurd om Dylans concerten te recenseren deden dat vanuit de gedachte onthaald te worden door de zoon van Woody Guthrie. De zoon van Guthrie was Bob Dylan anno 1966 al lang niet meer (als hij het ooit al geweest was). In 1966 was hij de minstreel van morgen om zich na de pauze te ontpoppen tot de confrontatie zoekende muzikale windhoos. Zoiets, maar hoe vaak ik ook luister naar tournee 1966, de juiste woorden vind ik nooit. Hoe dank ook, journalisten onthalen deed hij zeker niet.
Dylan anno 1966 moet je ondergaan. En dan af en toe vol bewondering zuchten. Niet meer.
Ik draaf door. Terug naar waar ik was, naar het luisteren.

20 april 1966, Melbourne. Daar was ik. Een storm rolt zich over het publiek uit. Luister hoe Dylan de woorden kauwt in "Fourth Time Around" en vooral "Desolation Row". Articuleren voor gevorderden heet dat.
Na een dames-gil reageert Dylan met "You know Tom Thumb?" Het is grappig. Zijn innerlijke Chaplin heeft hij nog.