boeken, boeken, boeken... #8

Hoi Tom,

Misschien vergis ik me maar volgens mij is “Bob Dylan in Nederland 1965-1978” van Tom Willems nog niet voorbij gekomen in de tot dusver gepubliceerde lijstjes. Een ernstige omissie volgens mij. Dank zij dit boek weet ik bijvoorbeeld dat wat ik mij vaag herinnerde waarschijnlijk waar is, namelijk dat het eerste wat ik ooit van Dylan hoorde “Subterranean Homesick Blues” was (Het tijdsframe, voorjaar 1965, klopt met de periode van de voormalige gezinsradio waarmee ik op mijn kamertje naar Radio Veronica op 192 luisterde. Dat het de eerste Nederlandse single was klopt ook met de manier waarop (vrijwel zeker) Lex Harding “een nieuwe sensatie uit Amerika, Bob Daailan” aankondigde en ik op slag verkocht was). Ook de uitgebreide beschrijving van de vroege bootlegs en VPRO-uitzendingen zijn helemaal wat je noemt spekkie voor me bekkie. Ik zie me nog zitten met mijn Philips cassetterecordertje.

Van dat soort Dylan-boeken hou ik nou. In dit geval uitgebreide en verantwoorde research. Geplaatst in de waar het Dylan betreft relevante historische setting. Waar ik niet van hou zijn eindeloze quasi onderzoeken en daaruit getrokken twijfelachtige conclusies over Bob’s privéleven en wat hem tot bepaalde do’s & dont’s gebracht zou hebben.

En waar ik helemaal van gruw zijn tekst exegeses en welke vrouwen (Edie Sedgwick, Echo Hellstrom, Joan Baez, noem maar op) in JLAW of She belongs to me bezongen worden en dat soort dingen. Ook wat Bob er zelf over vertelt heb je niet veel aan, even later zegt hij toch weer wat anders. Al dat gemeier over songteksten vind ik respectloos naar de artiest en volslagen nutteloos, iedere lezer/luisteraar maakt er zijn eigen beelden en gedachten bij en dat is het enige wat telt. Hoe raakt het schilderij de individuele kijker, hoe raakt de muziek de individuele luisteraar, dat zou het wezen van kunstbeleving moeten zijn. Alsjeblieft nooit “wat zou de kunstenaar ermee bedoeld hebben”, brrrrrr.

Dus mag voor mij Greil Marcus er ook wel in, “The Old, Weird America” (“Invisible Republic”) bijvoorbeeld, het gaat over de Basement Tapes maar eigenlijk over Greil’s zoektocht naar de geschiedenis van het Amerikaanse lied. De tot middeleeuws Europa te herleiden geschiedenis van de murder ballad bijvoorbeeld. Of het gewelddadige verleden van de industrialisatie jegens haar eigen arbeiders. Een boek dat ook zonder Dylan-connectie waardevol is.

En “No Direction Home”, een feitenrelaas met prettige afstandelijkheid, waarschijnlijk omdat het geschreven is door een met Dylan bevriend persoon. Robert Shelton hoeft niet te bewijzen dat hij deskundig is en op te scheppen over wie hij allemaal geinterviewd heeft. Iedereen weet dat hij er op de beslissende (en vooral niet beslissende) momenten zelf bij was. Voor mij de beste (en enige essentiële) Dylan-biografie.

Het “Rolling Thunder Logbook” van Sam Shepard. Het gaat niet over Bob, het gaat eigenlijk niet eens over de Rolling Thunder Revue, het gaat over tijd, over mensen, over situaties, laat daardoor de invulling over aan de lezer. Elke keer als je er weer eens een stukje in leest, is hetzelfde verhaal een ander verhaal geworden, geweldig. Het benadert de kwaliteit van Dylan-teksten.

Vijf hè? Doe mij dan Chronicles Volume 1 graag, zie het maar als Bob’s langste en vaak betere songteksten. Weinig is wat er gedrukt staat, ieder kan ervan maken wat ‘ie wil, wees bereid om in de verhalen mee te gaan en laat je fantasie maar werken. Een prachtboek. Een boek als het leven zelf, zou Reve gezegd kunnen hebben.

truck fish